(on)verwacht (on)genoegen

Dat heb ik weer natuurlijk.
Hoog Bezoek van een collegalogster, leuk gepraat, hartstikke gezellige middag.
Haar naar de tram gebracht; thuisgekomen, vriendin T. teruggebeld. Ik ga er goed voor zitten, trek mijn been op en zie een enorme vlek op mijn sok. Echt heel, heel vies. Héél vies. Poep? Vermoedelijk. Al telefonerend, goed gesupport door T, schoenen geinspecteerd. Bij het oppakken grijpt mijn hand in iets.. tsja. Iets. Aan de binnenkant van de schoen; aan de buitenkant niets te zien.
Verbazing (en walging) alom; schoenen terzijde geschoven, sokken gewisseld, gesprek vervolgd.

Na het bellen ga ik nadenken: wat, waar, hoe, sinds wanneer?!
Ben ik de hele middag in al mijn onschuld en onwetendheid een besmeurde gastvrouw geweest? En zo ja, heeft mijn gast daar dan iets van gemerkt? Wat zal ze niet van me denken dan..
Maar dat had ik toch zelf wel gemerkt. Dan is het dus gebeurd in dat kleine stukje van huis naar tram; maar hòe dan? Ik heb hoge schoenen, lange broek. Het leek op vogelpoep; maar welke vogel krijgt het voor elkaar zich tussen mijn schoenen te nestelen, zijn behoeftes te doen en weer af te taaien?
Het kan onmogelijk al in mijn schoen hebben gezeten, dan had ik dat bij het aantrekken wel gemerkt. En alles is verder schoon: mijn broek, mijn kamer, de rest van het huis, mijn fiets.

Ik snap het niet. Werkelijk niet.
Carin: mocht ik, als gezegd, er besmeurd hebben bijgelopen: mijn welgemeende excuses. Dat doe ik normaal nooit. Het heeft mij er in elk geval niet van weerhouden een erg fijne middag te hebben; ik hoop jou ook niet..