Geschiedschrijving

Ineens drong net de harde waarheid tot me door:
ik zal nooit een indrukwekkende autobiografie kunnen schrijven. Het ontbreekt me eenvoudigweg aan goede openingszinnen, en al helemaal aan boeiende jeugd.

Een beetje autobiografie begint met iets als "ik werd geboren in een klein dorpje aan de Vecht, als nakomertje in een gezin met zes kinderen".
Of de stadse versie: "ik werd als eenling geboren en zal als eenling sterven. Geboren in de achterbuurten van [stad naar keuze], gehaat door mijn broers en veracht door de dronkeman, mijn vader, bracht ik mijn dagen door op straat".
Als je dat kan zeggen, dan heb je wat.

Maar ik heb nop. Mijn autobiografie begint zo: "ik ben opgegroeid in een rustige wijk in Den Haag. De buurt was groen, de mensen oud; ik wist mij verzekerd van zeker tweehonderd oma's en opa's die me elke week vertelden hoeveel ik was gegroeid, vroegen hoe het op school was en wat ik later worden wilde; ik at hopjes en was de ideale kleindochter".

Met zo'n begin zou het nog wat worden als ik kon vervolgen met "..maar onder dat brave gedrag, achter de beleefde lach, die façade van plooirok, maillot, veterschoenen en speldjes in het haar, daar ging een tijgerin schuil. Daar gromde het en raasde het; daar groeide met de jaren de passie en het verzet".
Maar dat is ook niet zo. Ik ben nog steeds lief en braaf; ik zeg nog steeds dag meneer, dag mevrouw; ja prima dank u wel, nee geen school meer, kan ik uw tassen in de lift zetten?
Hoe woest ik ook nog zal worden, hoezeer ik ook nog losbreek, beroemd word, extravagant of vrees'lijk briljant: ik zal mijn verleden moeten verzwijgen. Want hier kan ik niet mee aankomen.

"Ergens in de tijd, ik zal vijfentwintig zijn geweest, werd ik 's ochtends wakker. Ik wist niet meer wie ik was of waar ik vandaan kwam; ik wist alleen dat ik een onbedwingbare behoefte aan avontuur en pindakaas had. Ik stond op, liep de deur uit en ben zonder ooit nog om te kijken de wijde wereld ingetrokken..."