Over Lijden, Lasten en Lusten

Ik zal u wat bekennen: ik ben nogal jaloers aangelegd. En zoals bij zoveel lusten en onlusten wil jaloezie nog weleens elk normaal besef van realiteit wegnemen.
Ik zal u, in dat kader, nog iets bekennen: als ik ergens niet tegen kan zijn het mensen die hun eetlust verliezen tijdens een depressie. Ik heb dat niet; hoe zwarter mijn dagen, hoe meer het eten lonkt. Altijd al gehad.

Tussen '97 en '99 had ik anorexia, en zij die ook anorexia had werd mijn beste vriendin. Zij at niet, zij at nooit; zij at al sinds haar elfde niet en ze had ook nooit honger.
Vreselijk. Als ze een blikje cola dronk zat ze vol, had ze eigenlijk genoeg gehad voor de hele dag. Ze vergat gewoon te eten; ineens was het vier uur en bedacht ze zich dat ze de hele dag eigenlijk nog niets had gegeten. 'Ja ik heb ook helemaal geen trek.. ik heb helemaal geen zin in eten als ik depressief ben. Maar ja, dat moet jij ook kennen...'
Waar ik al helemaal niet tegen kan is dat mensen met voornoemde benijdenswaardige trek, menen dat dat de standaard is.

'Dat moet jij toch ook kennen..' - nee dat ken ik niet! Ik zit verdorie 25 uur per dag aan eten te denken, de hele wereld is eten; ik ploeter me elke dag toe naar drie uur 's middags wanneer er gegeten mag worden - zuurkool, paprika, geen aardapelen, plakje ontbijtkoek toe; niet aan te raden op de lege maag - en jij komt me hier aan met dat je simpelweg vergeet te eten!
'zeker nog nooit van een atypische depressie gehoord', wou ik dan bitsen; maar om de een of andere reden doet schelden in de categorie 'wetenschappelijk onderbouwd' het nooit zo goed.

Ik beklaagde me wel bij haar, en zij had de oneindige goedheid meelevend te knikken; te begrijpen. 'Dat moet afschuwelijk zijn ja; zoveel honger; zoveel strijd nodig om te vasten.'
Probeer koffie, zei ze; nooit te beroerd om een collega te helpen. Koffie is opwekkend en neemt de eetlust weg; dan kan je langer door met minder eten.
Ik val in slaap van koffie; en ik krijg er ontzettende honger van.
'Ik rook..', opperde ze aarzelend. Ja; ze rookte. Met haar 1.55, haar schuchterheid; haar droomogen en haar frêle uiterlijk van een elf in doodstrijd, rookte ze zware shag. Maar daar had ik het geld niet voor; bovendien vond ik één verslaving per keer wel voldoende.

Ik viel überhaupt al niet af, of in elk geval: niet in het gewenste tempo.
Een verbazend groot aantal anorecten heeft van nature al een vrij vlotte stofwisseling. Hongeren ze zich uit, dan lijkt dit alleen maar te verergeren. Klagelijke opmerkingen: ik heb zo mijn best gedaan deze week met eten; maar woensdag hadden we gym en nu is er toch weer een kilo af. Of: nu eet ik eindelijk, en ik hou mijn eetlijst bij, maar ik val alleen maar méér af!
Dat schijnt ook al heel normaal te zijn: dat als je weer gaat eten je juist nog meer afvalt. Had ik ook geen last van: op een dag brak mijn weerstand en voegde ik één appel toe aan mijn rantsoen. Binnen een paar maanden was mijn zo moeizaam verworven ondergewicht passé.

Ach, had ik in die tijd toch geweten wat ik nu wist; dat ik van verliefdheid alle lust tot eten kon verliezen. Dat ik op een ochtend wakker zou kunnen worden; me uitrekken, een lome blik naar buiten werpen en denken: 'Ha! kijk nu de zon schijnt weer, de lucht is blauw, het leven is mooi, ik wil naar buiten!' - zonder dat de gedachte 'eerst eten' één seconde in mijn hoofd zou opkomen.
Oh, had ik geweten dat ik eten zou kunnen vergeten, dat ik, de vrouw van vier-liter-op-een-dag-ik-heb-nog-steeds-dorst, zelfs zou kunnen vergeten te drinken. En had ik maar geweten dat de liefde zelf voedt; dat bovendien, ook mèt eten, de kilo's er vlotjes afgaan.
Ik had mijn biezen gepakt, was de wereld ingetrokken; op zoek naar Die Ene, de ware, die mijn eetlust zou wegnemen.

En zoals zo vaak komen antwoorden zomaar langsdwarrelen als de vragen niet meer relevant zijn.
Maar goed, ik wil natuurlijk de wereld deze ontdekking niet ontnemen.
Dus als jij, gefrustreerde, hongerige anorect, jezelf in mijn verhaal herkent: word gelukkig, word verliefd. Succes verzekerd..