Leed

Ik had hier iets willen schrijven over de ochtend van mijn middag; over tijdbesteding en investeringen die vragen om een herdefiniëring van wat mijn ouders 'verspilling' noemen - maar ach, geluk is zo saai om over te lezen.

Daarom kan ik u met pijn in het hart en brok in de keel vertellen dat gisteravond in een prachtig vertraagde, subtiele beweging mijn lievelingsmok van mijn bureau op de grond is gegleden, alwaar hij iets minder subtiel zijn laatste adem uitblies. En dat ik daarom nu koffie drink uit een monsterlijke Blokkerbeker, met een grijnzend kind en vogels en hartjes en blommen en in Legokleurtjes geschreven: "Pour Ma Chère Maman".

Dat u wel even weet dat mijn leven bepaald geen feest is.