Me natje en me droogje

Geachte heer/mevrouw,
vandaag heeft één van onze medewerkers de watertoevoer afgesloten.

Dank u voor deze mededeling, maar dat hadden wij zelf ook al vastgesteld.
Juist toen ik mezelf ging afvragen of vijf uur werken op wat fruit en het dubbele van mijn normale dosis koffie wel zo goed voor mijn maag was - beter gezegd: of ik, gezien de pijn, eigenlijk niet vast mijn testament moest gaan opmaken, of eventueel als laatste redmiddel een voorzichtig kopje venkelthee moest drinken - juist op dat moment kondigde mijn moeder op vrolijke toon aan dat wij geen water meer hadden.

Buren gebeld. Die hadden èn water, èn een eerstgeboren kleinkind, en waren derhalve niet in de stemming mee te denken over de oorzaak van ons waterloos zijn.

Heeft papa de rekening betaald? Natuurlijk heeft hij dat. Natuurlijk.
Waterleidingbedrijf gebeld. Ah juist, een rekening uit 2000, kijk daar hadden we niet aan gedacht, dat toen de rekeningen ook betaald dienden te worden. En uiteraard konden wij ons water terugkrijgen, als we maar wel even die rekening kwamen betalen; Hoogachtend Duinwaterbedrijf Zuid-Holland, aan het voor ons onbekende Buitenom 18.

Ik word altijd wat nerveus van dit soort toestanden. Ga me allerlei angstige scenario's indenken: wat nou als ik een moeder was die haar koortsig kind stond af te sponzen, en juist bij de druppels water die het verschil tussen leven en dood betekenden een stokkende kraan had aangetroffen? Waarom was Meneer de Afsluiter niet zo vriendelijk geweest even langs te komen om te kijken of hij met het water geen leven afsloot? Je ik wéét wel dat dat nu niet zo was, maar toch hè, stel nou...

Goed, wij met benen en tram en benen en tram en inmiddels-geen-benen-meer door de stromende regen naar Buitenom. Werkelijk het toppunt van ironie: zo veel regen buiten en geen druppel binnen.
Water, de hele wereld leek uit water te bestaan behalve ons huis.
Zelfs Buitenom 18 leek doortrokken van het vocht. Tien zitjes met kussentjes; op alle kussentjes vochtplekken. Vagelijk vroeg ik me af hoe mensen toch zoveel vocht konden meeslepen als ze van toevoer waren afgesneden. Terwijl mijn blaas harder en harder van zich liet horen begon ik me angstig af te vragen of ik daarin de enige was geweest. Of niet alle mensen die hier kwamen thuis niet meer naar het toilet konden, en daardoor hier gezeten tenslotte niet meer hadden kunnen ophouden en...
Ik ging maar weer staan. Maagpijn, slappe knieen, toch maar weer zitten, niet aan denken.

Wachten. Mijn zo mooie nieuwe waterdichte regenjas blijkt niet waterdicht. Het vest eronder evenmin; hoewel wel uitstekend absorberend.
Betalen. Uw water wordt zo snel mogelijk aangesloten mevrouw, wij hopen voor vijf uur vanmiddag.
Terug naar huis.

Ergens onderweg naar de tram een regenpijp die vanuit het niets moest storten - waar anders dan op mijn hoofd. Bus die langsreed. Lekker he, door de plassen rijden, ja toe maar, heel goed; vooral die hele diepe vlak bij het trottoir.
Thuis. Echt in zo'n bui van kkkkkoud en nnnnnatttt en zoooo akelig, alsjeblieft warme douche, haar wassen, kopje thee.
Ha ha ha, lacht u mee..?

Heeft u weleens uw handen gewassen met Spa Marie-Henriette? Klinkt lekker decadent he? Nooit gedaan? Ach, dan wist u zeker ook niet dat je met een flesje spa je handen niet schoon krijgt, en de zeep niet weggespoeld? Dacht ik al.
Kopje soep. Weer wat geleerd over mezelf - wat heerlijk om in de ellende van het daaglijks leven toch nog wat leermomentjes te kunnen vinden: ik kan niet tegen vuile vaat. Mocht ik ooit nog gaan studeren, dan zal ik er niet in slagen mezelf op een gewone studentikoze manier te verwaarlozen. Daar hangt hij dan, die mooie grote boiler; en ik die altijd dacht: als daar water inzit heb je tenminste voorraad; dat sluit je niet af en het kan er van bovenaf ook niet uit. Ik begrijp eerlijk gezegd nog steeds niet waarom dat water ook ineens onbereikbaar is, maar het is het wel.

Ik weet het; ik klink klagelijk en verwend. De kindertjes in Afrika.. etc. En als ik Coen van der Kroon mag geloven kan je uitstekend leven op je eigen urine; niks water nodig.
Daar pas ik voor.
Ik heb maagpijn en ik ben moe; ik heb dorst en ik plak, ik heb een afwas die ik gedaan wil hebben en een plotselinge behoefte planten te begieten. Houd het er maar op dat ik sowieso al niet in een best humeur was en dat er hierdoor niet beter op is geworden.

Ik ga mijn bed in en ik word pas wakker als we weer water hebben. Dan zal ik met volle overgave en vreugd mijn kopjes in een sopje gooien. En dan ga ik douchen tot er geen heet water meer is. Geen water hebben is tot daar aan toe, maar ik wil het graag zelf in de hand hebben.