Over schijn, slijm en 'nee' durven zeggen

Het is zaterdag, en u gaat straks boodschappen doen. Niet dan? Dat dacht ik.
U gaat boodschappen doen, en u denkt: kom, ik ga eens naar het reformhuis. Misschien doet u dat vaker, mischien is dit uw eerste keer.
Zeker voor die laatste groep - immers een ontmaagding moet geen afstraffing voor het leven zijn - zou ik willen zeggen: Ik weet het, ik begrijp u. U ziet het staan, en het klinkt zo verleidelijk; bijna alsof caramel de soja lekker zou maken. Maar dat is niet zo. Echt niet. Geloof me, draai uw hoofd om, keer het schap de rug toe en koop gewoon lekker, ik noem maar wat, wortelsap. Maar geen, ik herhaal: géén sojacaramelvla.

Behalve een raadgeving, mag u dit ook als een dringend verzoek beschouwen. Op dit moment kan ik zelfs de gedachte niet verdragen dat een ander het spul eet, laat staan dat ik het zelf moet doen.