De Liefste

Ik brul een hoop, he?
Alles onzin hoor. Mopperen doen slechts zij die niets te klagen hebben.
Goed, inderdaad heb ik 's ochtends een gruwelijk humeur, maar dat is meer de eerste drab voor er schoon water uit de put omhoog komt. En met dat ochtendhumeur valt het de laatste tijd ook erg mee.

Mag ik heel even.. even een sentimenteel stukje schrijven..? Zo'n stukje waarbij ik zelf altijd onmiddellijk afhaak, wegklik, drie dagen later pas terugkeer in de hoop dat de kust veilig is en het gedaas opgehouden. Het stukje dat de zin bevat: 'ik heb het liefste vriendje van de wereld'.

Maar soms is zo'n stukje nodig. Ik heb namelijk het liefste vriendje van de wereld. Dat is ook de reden waarom ik al die andere stukjes oversla: behalve dat het klef, onpasselijk makend geblaat is, zijn het ook allemaal leugens. De mijne, die is de liefste. Niet al die anderen.

Mijn vriendje is geduldig en lief; aardig en charmant. Ik kan met hem lachen, harder dan met wie ook. En zachter: een klein ironisch lachje in wederzijds begrip, of een warme lieve glimlach, nauwelijks hoorbaar, alleen voelbaar. Hij mag me kennen, kent me, laat mij mezelf kennen. Ik kan met hem huilen, ernstig zijn, droevig zijn, bang zijn. Hij begrijpt, hij luistert, hij is rustig en warm en geruststellend. Kalm en zacht. O zo lief.

Hij is de liefste, de leukste, de knapste. Sinds ik hem ken denk en droom ik in vormen, lijnen en kleuren, gevoel, geur en klank. Zijn stem is de mooiste en de fijnste die ik me kan voorstellen, een stem waarmee ik in slaap wil vallen en weer wakker wil worden. Een stem met duizend klanken en tonen, een stem die verleidt en streelt en kalmeert en doet lachen.

En zijn lichaam.. mmmm... er zijn dingen die ik voor mezelf houd..

Hij. Hij is alles. Hij voedt en maakt dronken. Hij.

Jij.