Tarzan koopt banaantjes

Mannen en boodschappen, ik snap het werkelijk niet. Zo moeilijk moet het toch niet zijn om in elk geval met een béétje efficiëntie en tempo te werk te gaan? Aarzelen is tot daaraan toe, maar er zijn maar zoveel artikelen en op een gegeven moment heb je die toch allemaal wel gezien??

Al wat Hij hoefde te doen, was zich verwijderen van de groente-afdeling, waar te veel omstanders waren, die zouden kunnen horen wat ik wou vragen. En al wat mijn buurman hoefde te doen, was zich geheel uit Zijn buurt verwijderen, want buurman kennende zou hij hierop nog maanden later o zo geestig terugkomen.
Maar Hij ging niet weg van de groente-afdeling. Ze gingen geen van beiden weg van de groente-afdeling, en al helemaal niet bij elkaar vandaan. Uren leken het wel te zijn. Op een gegeven moment kreeg ik genoeg van het wachten en ging ik mijn verdere boodschappen doen. Kwam weer terug, maar Hij stond er nog steeds. Hij was zowaar gevorderd van de koeling naar de prei, dat wel. En buurman was inmiddels gelukkig bij de melk.

Ik struinde wat rond. Keek een paar keer diep zuchtend en nadenkend op mijn boodschappenbriefje, dat ik inmiddels uit mijn hoofd kende en waarvan ik bovendien alles al in mijn mandje had liggen.
Ik bedacht me dat ik nog wasverzachter kon kopen. Alle geuren van alle merken werden aan uitgebreid onderzoek onderworpen (variatie moet zijn; wat geuren betreft ben ik altijd incognito want voortdurend wisselend). Nu moest Hij bijna bij de kassa zijn, dat kon niet anders. Ik moest nog opschieten zelfs.

Ik zocht de hele winkel door, maar vond Hem niet. Wel buurman, die knipoogde.
Ik klapte met mijn mandje tegen mijn nu weer open knie aan, voelde de winkelvloer vloeibaar worden, slikte mijn gillen in en mijn omhoogkomende maag terug op zijn plaats, kneep mijn ogen stijf dicht. Toen ik ze weer kon openen en wat later ook weer helder kon zien, zag ik Hem. Zowaar niet meer bij de groente, maar een kleine vijf meter verder, bij de suiker. Ik strompelde langzaam die kant op, maar daar kwam buurman weer, terug naar de groente. Blijkbaar iets vergeten, dat krijg je als je eerder maar een minuut of twintig de tijd neemt. Hij knipoogde weer, dacht vermoedelijk dat ik zo om hèm heen cirkelde. Dus ik cirkelde weer weg, hem en Hem in de gaten houdend.

Tijden later, nadat de heren gezamenlijk naar de verschillende soorten verpakte kaas hadden staan turen, liep buurman in één beweging (knap zo jongen!!) door naar de vleeswaren, en deed Hij twee stappen in de richting van de diepvries. En toen, eindelijk, kon ik hem aanspreken. En vragen waar hij toch die schitterende trui had gekocht.