Dom

Het heet Live lifeloggen en het idee, zei hij, is als volgt:
Jij schrijft een dom postje. Daar reageer ik dan op, en dan link ik naar dat domme postje. Dan reageer jij weer op mij en je linkt naar mijn reactie op jouw domme postje. Dan reageer ik weer op jouw'n reactie op mijn reactie en ik link..
Dat is leuk! Dat is nieuw! Dat is nog nooit gedaan. Toch..? Dat is toch leuk, en vernieuwend toch ook, toch..?

Nou ben ik bereid alles voor hem te doen. Zou hij zeggen: een hap honing eten, goed door de mond laten rollen, en dan een hap rode bosmieren - dat is leuk dat is nieuw dat is nog nooit gedaan! - dan zou ik het voor hem doen. Daarbij is hem wat gegund. Hij heeft een zware nacht gehad, geen oog dicht gedaan, stil geluisterd naar het gesnurk van.. oh nee dat was ik. Niettemin, er is hem wat gegund, waarom weet ik dan ook niet maar daar kom ik nog wel op.
Dus ik heb gezegd: tuurlijk schat, tuurlijk is dat leuk, jij bent leuk en vernieuwend. Maar ik heb een writer's block en ik wil helemaal niet loggen.
Maar daar zou hij me wel bij helpen. Therapeutisch; zo moest ik het zien. En vernieuwend, dus.

Ik heb hem maar niet gezegd dat hij zich toch wel een tikje verwijfd gedroeg, met zijn leuk en toch en nieuw en al die uitroeptekens. Dat sowieso het hele idee iets had van twee beppende theekransgrietjes. Heel gezellig, heel knus, maar niet erg mannelijk.
Ik zwijg daarover natuurlijk. Mannen reageren daar heel opgefokt op. Eens had ik een vriendje, D, die heb ik in een onachtzame bui het woord 'mietje' toegefluisterd. Dat zag hij als een uitdaging: hij moest toen beslist gaan bewijzen hoe stoer en mannelijk en onweerstaanbaar hij wel niet was. Zielepoot. Later bleek ik die methode overigens heel handig in mijn eigen voordeel te kunnen gebruiken. Mannen zijn in hun mannelijkheid krijseriger dan een vrouw ooit zal kunnen zijn.

Maar goed, dit was dus het idee. Of het ook wordt uitgevoerd hangt nog van enige variabelen af. U merkt het wel.