Ik houd van blauw. Blauw is mijn lievelingskleur. Mijn tapijt is blauw, mijn lamp is blauw, mijn bureaulamp is blauw, mijn klok is blauw, bijna al mijn kleren zijn blauw. Het enige kledingstuk waarin ik nog geen blauwe uitvoering had waren mijn hemden; daarom is het eigenlijk wel fijn dat ik die nu wel heb. Bovendien had ik toch net twee nieuwe gekocht.
Sinds mijn kleutertijd heb ik geen hemd-broek-setje meer gehad; daarom is het eigenlijk wel leuk dat ik nu drie onderbroeken in dezelfde kleur van het hemd heb.
De drie paar sportsokken - och, ik hoor toch al zo vaak dat ik eens van die dingen af moet, en wat nettere, volwassener sokken moet dragen. En blauw is een nette, volwassen kleur.
De beha, mijn hagelwitte, gloednieuwe, peperdure Triumph, dat is vooral een financiële strop.
De matrashoes, nu ja die was toch al verpest door de lekkende jodiumgaasjes op mijn knie. Dat zie je zelfs een stuk minder nu.
Mijn spijkerbroek, die is er stukken op vooruit gegaan, nu hij een tint dieper is.
Maar mijn T-shirt. Mijn mooie witte T-shirt, jaren geleden door mijn vader voor mij uit Brussel meegenomen; met het vrolijke mannetje met zijn vorkhandjes en spriethaar en de tekst 'Je suis fou de Bruxelles'. Dat is onvervangbaar.
Waarom heeft niemand me verteld dat dat hele dunne kleine stomme snertzomerbroekje nog nooit was gewassen, en dat zo'n klein lapje stof zoveel kleur kon afgeven???
(Zei zij die immer de verantwoordelijkheid voor haar eigen (wan)daden op zich neemt..)
