Gemis

Onzin, dacht ik altijd. Zo lang zonder gedaan, zo kort mèt, dan is het niet zo erg als iets weer wegvalt. Koester de tijd die je hebt gehad en treur niet om het verlies.

Maar misschien dat het zo niet werkt.
Misschien dat er een gat was waar men zich niet van bewust was. Een emotioneel gat; een behoefte die niet eerder was vermoed, maar die zich pas, mèt het vullen en vervullen, heeft onthuld.
En wanneer de vulling wegvalt blijft het gat. Wijdopen, niet door wat ook anders te dichten, en nooit meer terugkerend naar de eerdere onzichtbare en onvoelbare staat. Het blijft: herkenbaar en voelbaar, van een scheurende pijn en brandende kilte.

Nog erger is misschien het omgekeerde.
Het ten volle bewust zijn van een gat. Eeuwig een tocht voelen, een kou door je hele lijf en wezen heen. Maar niet weten wat de aard of de locatie van het gat is, en geen notie hoe het te dichten. Alleen maar heel zeker weten: ik mis.