Indringer

Mijn vader heeft een belastingadviseur. Laten we de man voor het gemak maar even James noemen - hoewel hij bepaald niet het gedistingeerde heeft wat je van een James mag verwachten. Integendeel: deze James is een wat sjofele man. Als je hem per onderdeel bekijkt lijkt alles in orde. Goede jas, goede schoenen, normale nette spijkerbroek. Maar zodra zijn hoofd erbovenop komt gaat het mis; dan lijkt er een grauwige waas over alles heen te trekken, ziet alles er afgetrapt en valig uit.

James, dus.
Ik heb hem met enige regelmaat aan de telefoon, maar had hem al jaren niet meer gezien.
Tot vanavond.

Ik stond rustig kookachtige zaken te doen in de keuken toen de bel ging. Sociaal als ik ben laat ik dan natuurlijk alles staan en snel naar de deur. 'Hallo? Halloooo?? Wie is daar? Haalllooo???' - kreet ik door de intercom. Niets. Lolbroek zeker; één van de vele buurtoudjes is begonnen aan een tweede jeugd en doet aan belletjetrekken. Aso's.
Ik ga terug naar mijn potten en pannen en net als ik weer daar ben gaat de bel van de voordeur. Vreemd. Ik ga terug, ruk de deur open en zie daar een rattig ventje staan. Met een tas naast zich die een aktetas zou kunnen zijn, maar zo volgestouowd is dat hij eerder als weekendtas lijkt te dienen. Ik staar de man wat viezig en vragend aan, waarop hij vriendelijk grijnst en een stap naar voren doet. De rat dringt mijn huis in!! Ik stel me pontificaal op de drempel op, kijk nog vragender en naar mijn idee bijzonder dreigend. 'Hoi!'zegt hij blij, en in het geheel niet onder de indruk. 'Ik heb om zes uur afgesproken'. 'Het is geen zes uur', zeg ik bestraffend. 'Niet? Oh nee, tien voor zes.'

Zijn stem brengt een vlaag van herkenning boven. James..? Dan komt hij voor mijn vader. Even testen of dat klopt. 'Mijn vader is er nog niet'. 'Nee ik ben wat vroeg. Je kan dat niet altijd even goed plannen he, en dan ben ik nu wat eerder. Heb ik dat ook eens een keer'. Ah kijk, een man met zelfkennis. Hij is nog nooit op tijd geweest, laat staan te vroeg. En zijn zin was lang genoeg om de herkenning nog wat te verlevendigen. Enigszins beschaamd om mijn botte houding laat ik hem binnen, zet hem in de woonkamer neer, geen probleem, hij wacht wel even hoor.

Ik ga verder met koken. Maar ben toch nog zo onzeker over 's mans identiteit dat ik mijn vader bij thuiskomst zeg: 'je hebt bezoek...?'