Mobiele tweestrijd

Goed; genoeg met al het zwaarmoedige gedoe over angsten en somberheid, therapieën en ander gebabbel.
Terug naar de werkelijke Vraagstukken des Levens.

Ik had een Nokia 3310 gekocht, in februari. Werkelijk een schatje, hoewel erg onpraktisch. Al was het maar omdat de toetsjes zo licht zijn, en een nummer zo makkelijk is gevonden, dat ik eens, alleen maar door stoten tegen mijn tas, mijn hele adresboek ben doorgescrold, pardoes op dial heb gedrukt en zodoende twee uur lang geruis (hoewel een tas misschien veel lawaai maakt van binnen, dat zou ik niet weten..) op iemands antwoordapparaat heb achtergelaten. Kostbaar grapje, kan ik u vertellen.

Afijn; die Nokia dus. Die ging kapot, zomaar vanuit het niets. Zo had ik nog een vrolijk lachend schermpje, en zo was dat schermpje donker en levenloos. Ongevoelig voor smeekbeden, scheldkannonades en voorzichtige kijkoperaties. En nee, het was niet gewoon een lege batterij.
Naar de Belcompany, waar het apparaatje voor-hen-onbehandelbaar werd verklaard, en ik werd doorverwezen naar de Nokiastore aan de andere kant van Den Haag. Aldaar dezelfde diagnose gekregen, en de mededeling dat genezing alleen te verwachten was bij het hoofdkantoor hier-of-daar. En dat dat een maand of wat zou gaan duren. Diep triest, maar het was niet anders.
Dus ik heb mijn 'ik wil graag elke dag opgeladen worden ook als ik helemaal niet word gebruikt'- Panasonicje weer uit de kast getrokken, simkaarten verwisseld, emotioneel afscheid van de Nokia genomen en het wachten kon beginnen.

Vandaag kon ik dan eindelijk, na twee maanden wachten, mijn Nokia ophalen.
Maar in die twee maanden is er veel gebeurd; mijn liefde voor de Panasonic is weer geheel ontvlamd, en eigenlijk wil ik graag met hem verder.
Hij is slank en elegant, beschaafd en bescheiden. De Nokia is gewoon alleen maar plomp en lelijk.
Vergelijk: deze en deze (geweldig, dat images.google).
Daarbij zijn de knopjes van de Pan een stuk minder gevoelig, wat beslist voordelen heeft. Want de Nokia is pas luttele uren weer in gebruik, en inmiddels heb ik reeds, al AH-end, gebeld naar 'Anna-vast', 'Anna-mobi' en 'Sanne' - of liever gezegd: mijn sleutels, die knus naast mijn mobiel in mijn zak zaten, hebben gebeld.
Maar ja; dat elke dag opladen vind ik dan weer een groot nadeel. En genoemde slanke elegantie gaat wel samen met een forse lengte, die bepaald niet praktisch is.
What to do, what to do...

Ik zei het al, dit zijn de ware Levensproblemen.
En zo hobbelen we, al bellend en tobbend, maar weer verder...