Onverschrokken

Mijn moeder meet met twee maten.
Lees, en zie hoe Onrecht werd toegevoegd aan mijn al aanwezige Leed.

Eerder deze avond kwam ik enigszins ziekjes en wankel mijn bed uit. "Een vijgje, dat zal me goed doen", dacht ik. Ik had, zo moet u weten, in elk geval tot vandaag een passie voor gedroogde vijgen.
Ik liep naar de keuken, pakte het zakje reform (volgens mij is dat het kernwoord in deze)-vijgen en at er heel relaxed een stuk of drie op.
Toen ik het zakje weer terug wilde leggen viel mijn oog op iets wittigs. Ik schrok, maar sprak mezelf ernstig toe. Onzin. Dat is niets, gewoon stukje vijg, broodkruimel die er toevallig is ingekomen, pluisje desnoods. Ik keek nog eens, verbeeldde het me heus, zag nog een bijzonder smakelijke vijg en stak die in mijn mond. Keek een laatste keer, keek beter, en zag een worm. Een klein, vies, naar, monsterlijk wormpje. Hij kwispelde naar me.
Ik spuugde onmiddelijk mijn mond leeg in het zakje, smeet het van me af, spoelde mijn mond, spoelde nog eens, hupte, danste, wapperde met mijn handen, deed van 'ieuw ieuw IEUW!!!' en rende naar mijn moeder voor troost.
Niets van dat. Ik moest niet zeuren.

Gelukkig zijn er dan Vriendjes.
Dus ik belde Vriendje, jengelde en klaagde, kreeg liefde, warmte, troost, zorg - tot ik mams in de gang hoorde.
'Wil je onmiddellijk ophangen ik moet bellen!!'
'Ik consulteer C. over mijn worm.'
'En wil je ophouden over die worm? Het is niet jouw beltijd, ik moet bellen, hang op, je kan de hele avond nog met C. over die worm praten. Doe alsjeblieft niet zo overdreven.'

Later vroeg ik haar hoe zijzelf eigenlijk zou hebben gereageerd.

"Ik zou heel hard zijn gaan gillen en naar de WC zijn gerend om over te geven"

Dus eigenlijk ben ik, met al mijn 'overdreven gedoe', heel, heel dapper. Zeker als je je bedenkt dat de net verorberde rijst in hetzelfde keukenkastje huisde als de zak met vijgen.