Van de ridder en zijn flanellen maliënkolder

Kent u dat? Je slaapt, je droomt, heel vast, heel helder, heel indringend. Eigenlijk niet eens eng. Echt niet.
Je wordt wakker, realiseert je de droom, en het feit dat die echt niet eng was. Geen achtervolgingen, niet een jezelf en geliefden kwijt zijn, geen ziekte of dood of ongeluk, geen pesterijen, naakt zijn, wat dan ook wat een droom maar naar kan maken. Niettemin heb je een beklemmend gevoel. Een gevoel van compleet vastzitten in angst, een gevoel van verloren zijn, niets meer kunnen, niets meer durven, opgeslokt worden door geesten en monsters en vooral je eigen gedachten. Een moment waarop je, was je niet al groot en volwassen, het liefst bij moeders in bed kruipt. En het enige wat je, in alle eerlijkheid, tegenhoudt, is niet je leeftijd, maar het feit dat je de gang niet meer over durft.

Dan bestaat er gelukkig nog telefonie. Je mag altijd bellen - misschien moest daar dan toch maar eens gebruik van worden gemaakt.
Ik bel hem wakker. Hij is lief, zorgzaam, lief, troostend, lief. En hij klinkt verdomde wakker, dus ik hoef me niet heel erg schuldig te voelen.
Sorry dat ik zo vervelend ben.. zeg ik desondanks.
‘Nee, lieverd, je bent niet vervelend, natuurlijk niet. Het is goed, je bent lief’.
'Hm', denk ik. 'Vooruit dan maar'. Ik ben iemand die heel lang kan doen over de conclusie 'vooruit dan maar', wanneer het gaat om mijn liefzijn. Eenmaal tot die beaming gekomen hoor ik zijn ademhaling veranderd. Hij slaapt. Heel, heel vast.

'Lief....?', fluister ik.
'Ja!!!!'
Kijk aan, wakker en paraat. Dat is sowieso goed te weten.
'Lieverd je moet ophangen..'
'Waarom?', klinkt het haast verontwaardigd.
'Je slaapt..'
'Ja!'. Dit trots, tevreden.
'Ja. Dus dan moet je maar ophangen.'
'Ja!'.
'Ok. Daag..?'
'Daag.. Kus...'
Ik hang op, in een stilte die absoluut niet het idee geeft dat hij ook ophangende is. Maar dan hoop ik dat hij tegen de telefoniste, die in het Noorden schijnt te roepen dat de hoorn eraf ligt, toch wat minder lief is dan tegen mij.