Ik ben er niet.
Zolang ik me herinner ben ik er niet, en zolang ik me herinner probeer ik mezelf te vinden, desnoods te maken.
Twee zaken zijn en waren onontbeerlijk: het hebben van een mal, een omhulsel, een warme jas van eigenheid; en het hebben van een levensloop, een doel, een richtlijn.
De warme jas van eigenheid zat in smaak. Kleine dingetjes, eigen dingetjes. Dingetjes die ik fijn vond, waarbij ik me prettig zou voelen, die mij tot mij maakten en mij aan mij herinnerden. Immaterieel: Geurtjes, kleurtjes, smaken, klanken, vormen, gevoel. Materieel: kleren, spullen, mijn uiterlijk, mijn kamer, mijn omgeving.
De richtlijn moest mijn beroep zijn, mijn hobbies. Mijn roeping.
Al op mijn zesde ging het mis.
In dat jaar wilde ik archeoloog worden, chirurg, juf. Toen zonk de moed mij in de schoenen: zoveel zo graag, en zoveel ineens helemaal niet meer. Zoveel passie zo totaal weg.
In dat jaar probeerde ik uit. Namen. Ik herinner me een klasgenoot, die bij het uitdelen van de schriftjes verbaasd aan de juf vroeg: 'wie is marleen...?'. Dat is Puck, zei de juf vermoeid.
Ik heb het schriftje nog. Op de voorkant staat: PuckPetraPamela Marleen.
Ik wilde als de andere kinderen zijn. Niet omdat ik erbij wilde horen - nu ja: dat óók, maar meer nog omdat zij zoveel mooier, zoveel completer waren dan ik. Zoveel meer vorm hadden. Zou ik diezelfde vorm hebben, dan zou ik me thuis gaan voelen bij mezelf. Vast wel.
Dus ik kwam bij Sandra, ik kwam thuis, ik eiste ook een snoeptrommeltje, net als Sandra had. Een nette kamer, met prulletjes en spulletjes, fijne dingen. En een snoeptrommeltje, waaruit ik elke dag een snoepje had. Eén. En soms helemaal geen, omdat ik er gewoon geen zin in had. Zo nonchalant.
Het werkte niet. Het snoeptrommeltje was in één dag leeg, ik stal een gulden van mijn moeder om het aan te vullen, beloofde mezelf beterschap, en mislukte weer.
Ik vroeg mijn moeder: als ik thuiskom, dan kom ik thuis en dan heb jij thee en koekjes, en dan zit ik aan de tafel en eet ik een koekje en drink ik thee en dan maak ik mijn huiswerk. Mijn moeder zuchtte diep, probeerde voor me, ik wilde bij nader inzien niet.
Ik heb mijn kamer veranderd, tientallen keren. Tafel anders, bed elders, andere gordijnen, kussentje weg, poster erbij.
Op het VWO had ik elk jaar een nieuw handschrift; soms twee, drie keer per jaar. Ik veranderde mijn boekenkaften, mijn agenda's. Wisselde binnen een schooljaar van agenda, schreef dan alles over.
Ik wilde een eigen geurtje; probeerde alle soorten uit. Het was fijn, het was vertrouwd, het was weer weg. Verveelde me, zei me niets meer.
Ik luisterde elke zaterdag uren lang naar de Top40. Ik werd gaar, en het zei me niets, net zo min als de klassieke muziek van mijn ouders me iets zei. Niets zei me iets, maar ik moest.
Ik legde mezelf levensstijlen op: als ik dan niets had dat eigen was, dan moest ik mezelf maar dwingen iets eigen te maken. Het zou vanzelf wel komen. Maar het kwam niet. Niets kwam, ook de roeping niet.
Ik zou dokter worden, alle soorten. Psycholoog, orthopedagoog. Ik verslond boeken over autistische kinderen, wist heel zeker dat ik dat wilde, raakte weer verveeld. Ik vertaalde Plato, zou filosofie studeren; vertaalde Antigone, werd hevig verliefd op de leraar Grieks en zou klassieke talen studeren. Hebreeuws, Vergelijkende Taalwetenschappen, Antropologie passeerden de revue. Ik kwam in het reine met bèta-vakken, deed dag en nacht wiskunde, natuurkunde, scheikunde. Zag daar mijn toekomst, en mèt het behalen van het diploma vervloog ook die droom. Geen grote desillusie: gewoon, niet interessant meer.
Toen ik gek werd en steeds gekker zocht ik manieren mezelf staande te houden.
Verslavingen: ze richten je te gronden maar hebben een functie. Een vluchtweg, een coping-mechanisme.
Ik at, ik vastte, ik dronk liters thee. Ik kraste, ik was dwangmatig, ik had paniekaanvallen.
Alles copingmechanismen: ze kwamen vanzelf, maar ze waren niet de mijne. Ik kon ze niet loslaten, maar ze gaven me ook geen houvast, zorgden er alleen voor dat ik nog angstiger werd, nog meer mezelf kwijtraakte.
Ik ben er nog steeds niet. Ik heb geen eigenheid, niets waarvan ik zeg: dit ben ik, hier ben ik, zo ben ik. Heb ook niets waarvan ik zeg: zo wil ik zijn, zo zal ik zijn, daarnaar streef ik. Geen houvast, geen geborgenheid. Wil ik ook liefst zo min mogelijk met mezelf alleen zijn, niet zonder bezigheden of zonder omstanders zijn. Alleen is zo vreselijk alleen, zo verloren en zwevend.
Men zegt mij dat ik op mezelf moet leren vertrouwen, niet langer op anderen moet leunen. Dat ik het best kan, ik kan zoveel, ik moet vertrouwen hebben. Maar hoe kan ik vertrouwen op iets wat er niet is?
mooiste verhaal ooit. Overigens is dat iets van jou; je schrijven. luuk (URL) - 21 februari 2003 - 15:43
sluit ik me bij aan. Chris - 21 februari 2003 - 16:20
Lieve Puck. Als er hier toch iets is, dan ben jij het wel..!! Suffie () (URL) - 21 februari 2003 - 17:35
Puck toch, dit is precies wat je bent, en het is verdomd mooi om te zien, hoe dan ook, zonder voorwaarden. Echies waar, en ik ken je niet eens.
(sorry voor het zweverige gedoe ;o) ) Liesan (URL) - 21 februari 2003 - 19:08
ik zei geloof ik al eens: op het moment waarop ik de twijfel als enige zekerheid in mijn bestaan heb aanvaard, bleek ik ineens een houvast van jewelste te hebben, nu word ik juist nerveus, als ik niet meer twijfel. Ja, echt, twijfelen, er is niets wat rustgevender is dan dat.
Verder vind ik net als alle anderen (inclusief degenen die het niet zeggen), dat je het buitengewoon goed weet op te schrijven.
En nog verder denk ik ook, dat je de pech hebt dat je te slim bent. Veel mensen bezoeken in hun leven allerlei scholen in de hoop wat bij te leren, voor jou zou er eigenlijk een instituut in het leven geroepen moeten worden om een klein beetje dommer te worden. Nee, niet meteen oliedom, slechts een ietsiepietsie, en je blijft toch heus nog wel slimmer dan de rest, maar je hebt er nu gewoon net iets te veel van, je hebt alles veel te snel door (of klink ik nu te veel als iemand, die ook zo'n instituut heeft bezocht??) leon - 21 februari 2003 - 19:38
Lief Puckje, ik ben uit het veld geslagen en sprakeloos door dit mooie stukje. En dat je het voor mekaar krijgt om mij sprakeloos te maken bewijst wel een beetje dat je er heus wel bent! carin (URL) - 21 februari 2003 - 23:53
enkele gedachten,
To be or not to be...
een twijfeling,
Posten of niet posten?
[klik] DjB - 22 februari 2003 - 02:32
Ik moet naar aanleiding van je stuk vooral denken aan al die keren dat ik in mijn huis me helemaal suf zoek naar mijn fietssleutels om dan volkomen moedeloos, nerveus, radeloos te worden. En dan te ontdekken dat ik ze in mijn hand of broekzak heb. Simon () - 22 februari 2003 - 14:36
Best wel Pucky. Willem () (URL) - 22 februari 2003 - 14:42
krampachtig iets zijn = niet zijn. En iemand die niet is, weet dat niet van zichzelf. Jij bent wel degelijk iemand, een heel veelzijdig en getalenteerd persoontje, dat, omdat het zich zo goed kent, nog heel ver zal komen.. Flow () - 22 februari 2003 - 17:43
Hier spelen een paar dingen tegelijk. Ten eerste is er kort geleden iets raars gebeurd in je relatie, als ik tenminste de verhalen mag geloven. Het is allemaal zo vaag, dat ik nog steeds rekening houd met een flauwe grap. Hoe dan ook, ik sta er altijd van te kijken, hoe groot de invloed van relatiestress is op mijn psychische gesteldheid. Je wordt er depressief van, nergens zin in en je voelt je belazerd.
Ten tweede is het niet raar, dat interesses elkaar afwisselen. Onder invloed van het weer, contact met anderen, je bioritme, noem maar op, ben je de ene keer in de stemming voor iets heel anders dan de andere keer. Bijvoorbeeld: als het bij mij emotioneel wat minder makkelijk gaat, werk ik liever aan een computerprogramma dan aan een orgelwerk van Messiaen. Op den duur merk je, dat bepaalde interesses regelmatig terugkeren en die geven je een richting. In jouw geval denk ik aan taal, zowel Nederlands als de klassieken, muziek en computertechnologie. In dit kader is het niet verrassend dat je af en toe een pauze inlast in het webloggen. Gelukkig voor ons, je lezers, kom je tot nu toe steeds weer terug.
Ten derde lijd je aan hoogbegaafdheid. Een symptoom daarvan is, dat je hoofdzakelijk geïnteresseerd bent in de *essentie* van de dingen. Het uitwerken van de minder belangrijke details laat je graag aan normale mensen over. Zo gauw je de essentie te pakken hebt, is het onderwerp niet interessant meer en wordt het tijd voor iets nieuws.
Het aanpassen aan de veranderingen in je relatie (als het allemaal waar is, en dat kan best, want Merel heeft het gezegd) is een soort rouwproces dat zijn tijd nodig heeft. Gebaseerd op eigen ervaring schat ik dat het na een maand of twee weer een stuk beter gaat. En wat al die wisselende interesses betreft: er vallen nog zoveel mooie essenties te ontdekken. Duik erin en houd ons op de hoogte! Op die manier geef je een hoop mensen iets heel moois. henk (URL) - 22 februari 2003 - 20:44
Henk, u bent toch zeker niet serieus in de overtuiging dat Puck niet al veel eerder op de hoogte was van mijn geslacht? (....Want Merel heeft het gezegd....) - die vind ik werkelijk om in te lijsten. Actiereactie (URL) - 22 februari 2003 - 21:33
Ik voel me vereerd.
En daardoor misschien geroepen om even duidelijk te maken dat de verbazing van Puck over het geslacht (iegh) van AR gespeeld was.
Natuurlijk was zij al langer op de hoogte (doch niet vanaf het allereerste begin!!) dat AR een jonkvrouw was in plaats van een jonkheer. Het naar buiten brengen van deze toch niet alledaagse waarheid moest natuurlijk met een flinke dosis ironie worden doorspekt.
Denk ik.
Toch Puck? Merel (URL) - 22 februari 2003 - 23:49
Niet om de hele handel nu meteen ergens mee af te doen en weg te moffelen, maar niemand heeft een eigenheid, men is alleen meestal heel goed (geworden) in het doen alsof men er wel één heeft, en daar trap jij dan natuurlijk gewoon in. jult - 23 februari 2003 - 04:31
Puck,
Volgens mij ben je erg jezelf in dit stukje. JW (URL) - 23 februari 2003 - 10:19
wie schrijft, die blijft... en heeft een reden om te bestaan. er zou iemand moeten zijn die het internet vereeuwigd, want je moet er niet aan denken dat het allemaal weer verstoft... Dick () (URL) - 23 februari 2003 - 17:52
> In dat jaar wilde ik archeoloog worden, chirurg, juf.
U bent nu toch een woordengravende Tekstchirurg geworden, juffie Puck? I)ame I)akmuis - 23 februari 2003 - 17:53
Mooi gezegd, I)akmuis. En zeker niet minder dan dat. Merel (URL) - 23 februari 2003 - 19:29
Dat steeds iets anders heel graag willen en dan toch maar weer niet, dat herken ik wel. Alleen zou ik het nooit zo mooi onder woorden kunnen brengen als jij. Dat talent heb jij dan toch maar. Daar kan ik je om benijden hoor. Ricky (URL) - 23 februari 2003 - 22:49
Wat bent u openhartig!
Ik loop al 30 jaar met dergelijke problemen maar mijn voornaamste zorg was altijd te zorgen dat het niemand opviel.
Dat is me lelijk opgebroken, mag ik wel zeggen.
Ik kan u de boeken 'Mein name sei Gantenbein' van Max Frisch en 'Iemand, niemand en honderdduizend' van Luigi (?)Pirandello aanraden.
Voor mij waren het in ieder geval echte eyeopeners. (zo gek was ik dus niet...) henriette - 24 februari 2003 - 12:19
veel herkenning in dit stukje
maar puck's podium is van jou dat pakt niemand je af... magzzz (URL) - 24 februari 2003 - 14:11
Weet je wat het vervelende is: Zelfdestructie is veel gemakkelijke dan Relfreflectie. annemarie () - 24 februari 2003 - 15:09
Er is heel veel eigen aan jou. Alleen: zolang je je eigenheid zoekt in wat anderen denken dat eigenheid is, zul je je eigen eigenheid niet vinden. (Gatver wat klinkt dat weeïg.)
En ik kan aansluiten bij Leon: op het moment dat ik in het diepe sprong, bleek ik zomaar ineens te kunnen zwemmen. De truc is alleen dat je pas kunt springen als je daar aan toe bent. Tot die tijd is het worstelen. Doodvermoeiend, frustrerend en slopend.
Maar toch volhouden, tis een soort superverpopping, op een gegeven moment komt het er toch uit. Hippo (URL) - 24 februari 2003 - 22:31
Sjonge, wat kan jij schrijven zeg... blank - 24 februari 2003 - 23:35
