Leed ende vermaek

En dan net op het moment dat je diep in je depressie wegzakt en al je leed telefonisch tegen je vriendin wilt uithuilen, wordt er aangebeld.
“Aààch... D..!! Het is D!!”.
Mijn moeder. Wild enthousiast, ze is dol op D, D is dol op haar. D is tevens mijn ex. Heel fijn.

Nog fijner is het begrip, de meelevendheid van je vriendin.
“Nou kan ik een uur mijn kamer niet uit..”
“Blijft hij een uur?”
“D. kennende blijft hij drie uur.”
“Aaah.. lieverd toch.. ”(dit gniffelend)

(...)

“Ik moet plassen. En nou moet ik straks op de wasbak in mijn kamer en daar zak ik dan doorheen”
“Oh wil je dat nu doen alsjeblieft??”
(kijk aan, eindelijk sympathie en zorgzaamheid. Ze wil erbij zijn als ik val, zodat ze de ambulance kan bellen. Toch?)
“Waarom..?”
“Ik kan wel een goede lach gebruiken.”