Blokkade

Ik heb een blinde vlek, en die blinde vlek heet Bas. Ik heb het hem vandaag ook verteld, en hij schaterlachte. Tevreden en zelfvoldaan.

Bas is niet aardig. Bas is niet zorgzaam. Bas is niet geestig. Niet ècht, althans.
Bas is een sadist, een moordenaar, een beul. The devil in disguise.

Wist u dat mijn hele lijf vastzit? Motorisch/mechanisch èn emotioneel? Dat elk aspect het ander en zichzelf stimuleert?
Ik wist dat. Tuurlijk wist ik dat, al jaren. Muurvast en overgevoelig, elke vierkante millimeter van mijn lichaam. Niets aan doen, gewoon stil zijn, fluisteren en ontkennen. Dan gaat het allemaal best.
Dat snapt Bas niet. Bas traceert de handjes waarmee de ene wervel de andere stevig vastklampt, de vingertjes die die wervel in de weefsels heeft verstrengeld. En Bas gaat daar heel fijn een beetje op duwen. Wrikken. Port er een duim tussen. Legt zijn handen op mijn bortskas en zichzelf op die handen. En vraagt met zachtfluwelen stem: trekt dat..?

C-4. Die is de hoofdschuldige. Iets met een nervus phrenicus, een parasympathicus, zenuwbanen naar het buikvlies, en het buikvlies dat door blokkades verstoord is en daarmee ook darmstelsel, maag, ademhaling, baarmoeder. Wat ook geen nieuws is.
Wat wel nieuws is, is dat als je op punt X in je nek duwt, je darmen heel raar gaan doen. En er gedurende dagen erna een zekere hormonale opstand plaatsvindt.

Bas richt veldslagen aan in mijn hele systeem. Ik ben er ook van overtuigd dat het door zijn toedoen is, dat ik, sinds mijn eerste bezoek drie kilo ben aangekomen. Hij heeft iets met mijn stofwisseling gedaan, die toch al niet je van het is. Mijn Lief juicht, die vindt om mij niet geheel duidelijke (toegegeven: ook niet geheel onduidelijke) redenen die drie kilo welkom, en wil ze liefst aangevuld zien met nog eens drie.
Ik peins er niet over. Wat ik Bas ook heb gezegd. Ik heb een einde aan mijn pijn, een versoepeling van mijn gewrichten, ontspanning van mijn middenrif en afname van mijn gewicht geëist. Hij vond me moeilijk maar moest toegeven dat ik in mijn wensen duidelijker ben dan de meeste patiënten.

Doet er allemaal niet toe.
Wat mij blind maakt is het feit dat ik wéét dat een bezoek aan Bas bijzonder naar is. Op het moment zelf. Maar dat dat elke keer weer een Aha-Erlebnis is.
Ik anticipeer op elke enge vlieg die op een dag mogelijkerwijs mijn pad zou kunnen kruisen, maar blijf vergeten dat ik niet bij Bas wou zijn. Sterker nog: ik verheug me.

Ik ben een uur thuis.
Mijn rug is gebroken, absoluut. Er jagen pijnscheuten door mijn heup. In mijn flanken zitten voze, melige plekken.

Vrijdag 10.30. Dan mag ik weer. Fijn!