Nabij, veraf
Wie mij kent, weet dat ik bij tijd en wijlen buien van blinde drift heb, welke gepaard gaan met de nodige hysterie, destructiviteit en verbaal zowel als fysiek geweld. Wie mij niet kent weet het bij deze.
Je zou dus zeggen dat geweld mij bepaald niet vreemd is. Het is dan toch op zijn minst vreemd te noemen dat ik zó schrik, zó muisachtig bang wordt, als op de parkeerplaats een meisje in vergelijkbare blinde drift tegen haar vriend staat te gillen.
dinsdag 01 juli 2003 - 19:42
Zal ik zeggen dat dat niet zo heel erg vreemd is of trap ik dan open deuren in?
Liesan (URL) - 02 juli 2003 - 05:15
Geen open deur. Gaarne uitleg.
Puck - 02 juli 2003 - 06:01
Er vanuit gaande dat je je eigen blinde drift als niet erg positief ervaart (vooroordeel mijnerzijds natuurlijk) zou je juist en vooral omdat je het van jezelf goed kent schrikken, bang worden voor iets waarvan je de gevaren kent danwel denkt te kennen.
Ik geloof dat de redenatie bekend terrein is veilig terrein zelden opgaat voor dingen die vooral heel veel heftige emoties teweeg brengen.
Zo iets, misschien, of gewoon omdat je net als ieder ander mens (of dier) een gezonde afkeer hebt van geweld, verbaal of anderszins.
Liesan (URL) - 02 juli 2003 - 07:47
eridofobisch
kaatje () - 02 juli 2003 - 14:56
