Ze zegt ineens meneer tegen me...

Ik kreeg een nieuwsbrief, soort van, waarin iemand schreef dat hij, even heel cru samengevat, de neiging heeft Iemand te bewonderen. Iemand, m/v.

Oh dat heb ik ook, zo ben ik ook, zei ik tegen mijn Lief.
Nee lieverd, zei zij; zo ben jij absoluut niet. Echt niet.
Wel waar.
Niet waar.
Heus!
Echt niet.
Welles
Nietes
Etc. (het is moeilijk mij als iemand te zien, in plaats van Iemand; ik weet het...)

Wat de nieuwsbrief-iemand niet zei, is dat je in de meeste gevallen de iemand zelf tot Iemand maakt. Omdat diegene Heel Bekend is. Op tv is geweest. Boeken heeft geschreven. Of net dat ene ding heeft waarom je hem of haar bewondert: heel sportief, muzikaal of intellectueel is, heeft doorgeleerd of alleen maar die nonchalante bewegingen heeft die je zelf zo node mist.
Hoe dan ook: de kwalificatie van die kapitale I ken je uiteindelijk zelf toe. Om wat voor wellicht futiele reden ook.

Er schreef iemand op zijn/haar site dat hij/zij in Den Haag woonde.
Oh leuk, dacht ik; even kijken bij de whois waar die iemand dan wel woont.
He kijk, een naam. Even Googlen. Je hebt toch niets beters te doen, om zes uur 's ochtends.
Maar die iemand blijkt een Zeer Belangrijk Persoon. Met een titel en lezingen en moeilijk klinkende publicaties. En nu is de iemand ineens een Iemand. En krijg ik eigenlijk de neiging 'U' te zeggen.