May she rest in peace

In de badkamer hangt op een wasrekje een heel oude pullover.
Oud, maar gaaf. Lelijk, maar mooi. Fijntjes gebreid, kleine nette steekjes, zacht en teer. Oersterk, maar met een frêle, bescheiden uitstraling. Crèmewit - dat maakt hem zo lelijk: crèmewit is geen kleur die het na een jaar of vijftig nog goed doet.
Het is een pullover van mijn vader, en hij is gisteren tijdens een grote schoonmaak (zeg maar gerust binnenhuisverhuizing) komen bovendrijven.

De pullover, zo blijkt nu, is een produkt van mijn grootmoeders nijverheid.

Ik heb mijn grootmoeder nooit gekend, maar ik geloof dat ik daar erg blij om ben.
Naar wat ik heb gehoord was mijn grootmoeder Superwoman. Ze was een kranige vrouw, een stoere Duitse die niets anders deed dan Goede Moeder zijn. Ze struinde temidden van bombardementen op zoek naar tulpenbollen, ze naaide en haakte, bakte en kookte, ze maakte puddingen, ze maakte voedsel met een dermate hypnotiserende werking dat mijn vader haar nu nog regelmatig met weemoed in zijn stem als voorbeeld stelt. "Ik zou zo graag weer eens (...) hebben, zoals mijn moeder dat kon maken". Pap, witlof, griesmeelpudding, cake, appeltaart, stoofpeertjes. Mijn vader praat zelden of nooit over zijn ouders of over zijn jeugd, maar als hij het doet, dan altijd met spijt in zijn stem over de huidige miserabele moederloze tijden. Moeder was alles beter.

En nu blijkt het vrouwtje ook nog te hebben gebreid. Kleine fijne pullovers, met zachte wol en precieze steekjes. Onverwoestbaar, met in elke steek Oermama meegeweven.

Vrouwen als mijn grootmoeder moeten verboden worden. Ze scheppen een precedent, en maken huidige en toekomstige moeders onzeker.