Vergane glorie

Lang geleden waren wij upperclass.
Mijn vader doet dingen in Kunst, en bij ons op bezoek kwamen, uit alle hoeken van de wereld, andere mensen die ook dingen in Kunst deden. Galeriehouders, kunsthandelaren, kunstbezitters. Geen louche mannetjes. Upperclass-Kunst-Mensen.

Er waren diners waarvoor mijn moeder iets maakte wat ik op mijn vierde kende als supervlees. Geen idee wat het was; ik vermoed iets runderigs met stoof en groente enzo. Het duurde een dag om klaar te maken en er ging drank in.
Bij de diners hoorden Wedgewood servies, veel zilver- en kristalwerk en damast. En een opgedofte moeder.
Het geheel was voor mij altijd zo onwerkelijk dat ik er letterlijk de gillende zenuwen van kreeg. Stelselmatig moest ik halverwege een diner krijsend van de nachtmerries uit mijn bed worden gevist.

Ergens in de tijd besloten mijn ouders dat het hipper was voortaan als kluizenaars door het leven te gaan.
De Kunstmensen bleven in hun eigen huis, misschien verdwenen ze ook wel compleet. Misschien was het een heel ras dat uitstierf.
Het zilver bleef in de cassette, het wedgewood serveerde slechts nog stof. En het damast ligt in de grote eikenhouten kast in de woonkamer en wordt eens in de vijf jaar gewassen en gestreken. De tafellakens, de 8 servetten met initialen, de 20 'gewone' ingeweven servetten.

Eens zal ik alles krijgen. Alle glazen, al het tafelgoed, al het bestek; de eikenhouten salontafel, eetkamertafel, kast, dekenkist. En ik heb geen idee wat ik ermee moet. Het is mooi allemaal en bijzonder, maar niet my cup of tea.

Bestaan ze nog, de mensen met een uitzet, mensen met een erfenis van de dagen van weleer?
En belangrijker: wat gaan we met deze schatten doen?