Het leven is kut-punt-há-té-èm-èl
Mijn inlognaam bij 's lands grootste kruidenier is Wiplala.
Mijn boodschappenlijstje aldaar heet hophop.
Mijn linkpagina heet hopla.
De testindex voor AR's nieuwe lay heette prrrt.php.
Proefbestandjes noem ik standaard blub, plop, jippie, flipflapfloep of hiephoi.
Nieuwe pennen of toetsenborden probeer ik sinds jaar en dag uit met het zinnetje 'Puck is lief'.
Als ik werkelijk overtuigend wil zijn in mijn depressies en zelfhaat zal ik toch wat zwartgalliger in mijn daaglijkse woordkeus moeten worden.
dinsdag 12 augustus 2003 - 17:57
bladiebla
Gien (URL) - 12 augustus 2003 - 19:34
ach, ik bezig met grote regelmaat woorden als "pollekjes", "plonkie", "zwoek" en typeer mijzelf graag als wollig en pluizig. Mijn mentale onvrolijkheid lijdt hier echter geenszins onder...
Poelekie (URL) - 12 augustus 2003 - 20:50
maar zwartgalliger is juist niet per definitie schuttingtaal, die is voorbehouden aan puberalen die denken dat ze daarmee stoer zijn.
Maar wie weet werkt het therapeutisch wel erg heilzaam om alle kleuren gelpennen te proberen met een zinnetje als :Puck is afschuwelijk. Wie weet begrijp je dan vanzelf wel dat het tegendeel de waarheid is.
En voor proefbestandjes zou je natuurlijk ook iets als grrr of bahbah of brom kunnen gebruiken.
Mocht de therap[ie werken dan hoor ik het graag. Btw, hoe staat het met de andere zelfbedachte therapie?
kaatje () - 12 augustus 2003 - 20:50
En dan zijn wij er ook nog, om je depressies en zelfhaat te dwarsbomen.
henk (URL) - 12 augustus 2003 - 22:49
Ik heb een vrindje. Die heeft mij ooit geattendeerd op de truffelboer. En verdomd, dat is een geil culinair fenomeen. En hoewel hij de mooiste wijnen, in dienstverband nota bene, heeft mogen drinken en leren waarderen en in grote mate tot zich heeft genomen, doe je hem het grootste plezier door te vragen na de maaltijd: "en Pierre... wat krijgen zij?", waarop hij zal zeggen, "zij een wijn en ik een pils". Overigens volledig lam komt dit meestal het best uit zijn strot.
Waarna wij Pierre een correcte pilsener tappen en wij aan de Barolos gaan. Of zo. Meestal tegen het eind van de avond zien wij elkaar weer bij de wat zwaardere whiskies. Waarmee wij elkaar meestal huilend tegen het ochtendgloren in de armen vallen. Met z'n allen.
Affijn, waerde Marnix, laat het voor u vooral geen belemmering zijn de pilseners van de tap uiteindelijk het hoogste te waarderen. U heeft immers de vele vruchten geproefd en het goede behouden. Cheers.
Binnenkort tap ik op Bicat uit een geheel ander vaatje maar De Gustibus Non Disputandem Est.
Kiers (URL) - 13 augustus 2003 - 01:51
saperdeflap, klotepetote hey!
coert (URL) - 13 augustus 2003 - 13:36
