Me, myself and I
Ik ben nogal met kleren bezig, en met mijn lijf enzo.
'Goh, dat was me nog niet opgevallen'.
Ja, ja, sorry. Ik word wel (weer) gezellig, animerend, afwisselend, diepgaand en toch speels en charmant. Nu even niet.
Ik weet niet wanneer of waarmee het is begonnen, deze kleine obsessie. Het zal ongetwijfeld nuttig of zelfs noodzakelijk zijn; noodzakelijk om naar mezelf en mijn leeftijd toe te groeien, noodzakelijk om mezelf te leren kennen, te weten wat ik wil, wat ik prettig vind; nuttig om te zien wat me staat, wie ik nou eigenlijk fysiek ben en wat daarbij voor snit, stijl, kleur hoort. Vroeger hoorde het bij de opvoeding van een jongedame, mijn moeder heeft er nog schattige boekwerkjes over.
Of het nú allemaal relevant is betwijfel ik. Het zou allicht een stuk zinvoller zijn als ik eerst wat zelfstandiger word. Enige andere, meer belemmerende, angsten overwin. Maar ik heb er een handje van me te laten overspoelen door dat wat komt, aan te grijpen wat zich opdringt en geen nee te kunnen zeggen, ook niet tegen situaties, ook niet tegen mezelf. Dus ik laat me fijn meeslepen door deze obsessie; ik doe niets anders dan aan kleren en kleur en snit denken, mezelf bekijken, mezelf afkraken, sombertjes rondlopen in brand new stuff, in girlieshirts die mijn vormen aan me opdringen, broeken die mijn buik loslaten en doen zweven en meer van dat al.
Ik kijk, test, wijs af, vergelijk, evalueer. Ik bestel complete kledingcollecties bij Wehkamp en Neckermann, in alle kleur- en maatversies, en stuur alles terug. Van de tien geteste bloesjes houd ik er misschien één. Ik begin de dames en heren van Selectvracht steeds meer te vrezen, wil bijna mijn excuses aanbieden: 'sorry.. ik houd echt wel wat.. ik wil u niet steeds laten sjouwen, ik heb gewoon moeilijke maten.. ik ben heus niet zo gulzig, echt niet..'
Bij nieuwe fases hoort ook het afsluiten van oude, of in elk geval het beschouwen ervan. In hoeverre wil ik dit nog, kan dit nog, durf ik het los te laten.
Vandaag was de beurt aan al mijn oude wintertruien. Na een zomer lang in (voor mijn doen) strakke truitjes te hebben gelopen gingen er ineens marineblauwe slobbertruien aan.
Gruwelijk.
Ik weet dat ik erin woonde, dat ik die truien aanbad. Dat ik niets anders wilde en niets anders durfde, dat ik het o zo heerlijk vond en dat ik ook zeker wist dat ze me stonden.
Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik ben een kilo of vijf afgevallen, maar zoveel maakt dat in een trui niet uit. Hoe dan ook moet ik er vreselijk hebben bijgelopen.
Ik heb echt geen maat XL, hoe ik daarbij kom begrijp ik ook niet. Truien tot mijn knieën, een armlengte over, ruimte biedend aan een zeslingzwangerschap. Oud, vaal, gerafeld.
Kastenvol met niets.
Ik heb niets. Niet alleen heb ik, heel praktisch, geen winterkleding, en is dat een beetje een ontnuchtering, maar ik heb ook het gevoel in een soort fysiek-emotioneel niemandsland te zitten. Ik had steeds het idee: als het me niet zint, the new Me, dan kan ik gewoon terug. Maar dat wat ik heb achtergelaten kan geen grein gevoel van veiligheid of zelfs maar sympathie bij me losmaken.
'Niet zo melodramatisch, tis maar kleding.'
Ik weet het. Maar mijn lichaam is een heikel punt. Mijn lichaam en ik zijn in een voortdurende oppositie, ver van elkaar verwijderd en zelden zelfs maar in harmonie communicerend.
En daarbij: dit is maar kleding. Iets zegt me dat op elk gebied de overgang van fases een dergelijke grillige beweging is. Zo ongecontroleerd, zo wankel en onveilig. Zo elke grip ontnemend. Je zo terugwerpend op je eigen Ik, een Ik dat nog steeds niet aanwezig is en juist door deze overgangen moet worden ontwikkeld.
Eng.
Maar, heel misschien, ook wel spannend.
woensdag 13 augustus 2003 - 15:17
Bovendien: het is maar kleding, een veilige manier van expirimenteren, je kunt het tenminste terugzenden zonder dat je daarmee schade toebrengt aan jezelf.
Laat die mensen van selectvracht maar lopen hoor, daar worden ze voor betaald.
Liesan (URL) - 13 augustus 2003 - 16:57
Ik hou van tweedehandskleding, van alles wat. Ik kocht eens een nieuwe jas en was daar erg onzeker over. Op school kreeg ik een leuk compliment: 'Nieuwe jas? Leuk. Net of je hem al jaren hebt.'
Tja vind maar eens iets dat bij 'je past.'
Gerda - 13 augustus 2003 - 17:26
Warm, warm, steeds warmer, heet, nee, nou weer kouder, koud!
Je kent het vast wel, dat spelletje waarbij iemand iets moet zoeken, aangemoedigd door diegenen die weten waar het verstopt zit.
En met dat spelletje lijk jij je hele leven al bezig te zijn. Met als enige die je werkelijk aanmoedigt jijzelf. En maar zoeken, en maar niet vinden. Ik kan me zo voorstellen dat je er heel moe van wordt, misschien zou je ook kunnen stoppen met zoeken en accepteren dat je het nooit zal vinden. Maar het lijkt zo essentieel voor je, alsof je zonder zoeken al helemaal niet bestaat. Toch, als je eens als een vreemde je eigen postjes kon lezen, dan hoef je niet meer te zoeken. Dan heb je direct gevonden.
Sterkte.
kaatje () - 13 augustus 2003 - 17:38
je bent ontwikkelde, en dat is toch goed?
ik ben zelf, na jaren, aan een hernieuwde puberteit begonnen en weiger iets anders te dragen dan rokken en jurken. als ik niet gothic ben ben ik mezelf niet. en dat na jaren van 'on vrouwelijke' shirts en broeken. maar ik voel me mooi in een jurk. so why not?
blijen ontwikkelen dus, wie weet wat er nog komt
aranka () (URL) - 13 augustus 2003 - 17:48
PS wanneer komen je eerste verzamelde werken als heus boek op de markt???
Ik durf geen letter meer op papier te zetten na deze post (inclusief 'nog steeds' gelezen te hebben.
kaatje () - 13 augustus 2003 - 21:59
Ik heb vandaag de film Adaptation gezien...dit stukje deed me op de een of andere manier erg denken aan jouw stukjes over jezelf. Ofzo.
Zie hier:
Charlie Kaufman: [voice-over] Do I have an original thought in my head? My bald head. Maybe if I were happier my hair wouldn't be falling out. Life is short. I need to make the most of it. Today is the first day of the rest of my life. I'm a walking cliché. I really need to go to the doctor and have my leg checked. There's something wrong. A bump. The dentist called again. I'm way overdue. If I stop putting things off I would be happier. All I do is sit on my fat ass. If my ass wasn't fat I would be happier. I wouldn't have to wear these shirts with the tails out all the time. Like that's fooling anyone. Fat ass. I should start jogging again. Five miles a day. Really do it this time. Maybe rock climbing. I need to turn my life around. What do I need to do? I need to fall in love. I need to have a girlfriend. I need to read more and prove myself. What if I learned Russian or something, or took up an instrument. I could speak Chinese. I'd be the screenwriter who speaks Chinese and plays the oboe. That would be cool. I should get my hair cut short. Stop trying to fool myself and everyone else into thinking I have a full head of hair. How pathetic is that. Just be real. Confident. Isn't that what women are attracted to? Men don't have to be attractive. But that's not true. Especially these days. Almost as much pressure on men as there is on women these days. Why should I be made to feel I have to apologize for my existence? Maybe it's my brain chemistry. Maybe that's what's wrong with me. Bad chemistry. All my problems and anxiety can be reduced to a chemical imbalance or some kind of misfiring synapses. I need to get help for that. But I'll still be ugly though. Nothing's going to change that.
Judith () - 15 augustus 2003 - 22:15
