Moeder Puck

Zojuist heeft een klein arabisch jongetje mij geadopteerd.
Hij zat bij zijn vader op de arm, sabbelde op zijn vingers en keek verveeld de winkel rond. Toen hij mij in het vizier kreeg werden zijn ogen groot, verrast, haast bewonderend en juichend. Een nat vingertje werd naar me uitgestoken, mijn wijsvinger werd gegrepen, zijn armen strekten zich naar me uit en hij liet zich in mijn richting vallen. Ik ving hem op, zijn vader leek geen enkel bezwaar te hebben, en wij hadden vijf mooie innige minuten samen.
We verstonden elkaar niet, maar begrepen woordeloos. Hij bracht zijn hoofd naar het mijne toe, donkere ogen die mijn blik grepen. Hij gaf kopjes tegen mijn schouder.
Toen ontdekte zijn vader dat hij eigenlijk helemaal niet in de rij wou staan. Het jongetje werd teruggenomen, en een zwijgend doch hartverscheurend afscheid vond plaats.

Mijn biologische klok is opgewonden en tikt harder dan ik had kunnen vermoeden.