Als zand door mijn vingers

Elke ochtend om halfzes gaat de wekker, en spring ik monter en levenslustig uit bed.
Mezelf deze vergissing vergevend, het is tenslotte nog vroeg en het geheugen is nog niet opgestart, raap ik mijzelf op van de vloer en versleep mijn ledematen richting wassen, kleden, ontbijt.

Om kwart over zes slik ik Pil 1.

Dan heb ik ongeveer tot zeven uur om Nuttige Dingen te doen. Daarna verander ik in een zombie.
Ik probeer mijn hoofd en benen te lokaliseren, of ik ga gewoon weer slapen.
Ik kan me verzetten en het doen van Nuttige Dingen vervolgen, door bijvoorbeeld om een uur of acht boodschappen te gaan doen, maar de ervaring leert dat ik dan door de knieën zak. Hetzij op de fiets, hetzij midden op het groenteplein van de AH. Onhandig.

Pas tegen een uur of negen, tien word ik wakker uit mijn roes, en kan de dag beginnen.
Tot de lunch.
Daarna val ik weer in slaap.

Ik vervolg de dag rond een uur of drie, waarna ik om zes uur ga koken, om zeven uur eten, om halfacht klaar ben.
Ik kijk tv.

Om halfnegen slik ik Pil 2.

Ik kijk tv.
Ik ruim wat op, kijk wat ik moet klaarleggen voor de volgende dag, doe mijn pyjama aan, maak me klaar voor de nacht.

Om kwart over negen val ik in slaap. Ook als ik net naar SaTC kijk, waarnaar ik de hele week heb uitgekeken.

Medicatie moet helpen je dag meer structuur te geven.
Maar een vergiet heeft ook structuur.