Knopjes

Ik heb niet zoveel tegen technische zaken. Ik schrik er niet van, ben niet het gillende vrouwtje dat een man nodig heeft om de lamp te wisselen.
Hoewel dat laatste een slecht voorbeeld is. Ik gil bij voorkeur wèl als de lamp kapot is; omdat ik zelf geen zin heb in het wisselen en ik mijn vader af en toe best het Redder-in-nood-gevoel gun.
Maar zolang mijn luiheid me niet in de weg zit doe ik alle techniek in huis bij voorkeur zelf.

Mijn eerste computer heb ik in elkaar láten zetten omdat ik toen nog nooit zo'n ding in handen had gehad, maar de kabeltjes voor het modem heb ik zelf door het huis getrokken. Zoals ik dat eerder ook voor mijn telefoon had gedaan, en voor de kabelaansluitingen van zowel mijn ouders' als mijn eigen tv. Elk nieuw onderdeel van mijn computer plaats ik zelf, elk nieuw (electrisch) apparaat dat hier in huis binnenkomt wordt eerst door mij aan inspectie onderworpen, en vervolgens aan mijn ouders uitgelegd.
Mijn dressoir, mijn tv-meubeldinges en mijn bureau zijn zonder tussenkomst van wie dan ook door mij in elkaar gezet. Het badkamerkastje met loze - want ongebruikte - stopcontacten en lampjes heb ik gedemonteerd, opgeschoond en weer in elkaar gezet.

Met welke voorbeelden ik even wil benadrukken dat ik dus echt niet word afgeschrikt door techniek en electronica.

Ik heb echter mijn grenzen.

Een toetsenbord heeft zo'n 110 knopjes, op een oppervlak van 800cm². Deze knopjes zijn logisch geordend, en zijn bovendien overzichtelijk. Ze zijn geplaatst in een plat, horizontaal vlak en kunnen bij eventuele totale desorientatie onder een lamp gehouden worden.
Zoveel knopjes mogen ook alleen onder die verzachtende omstandigheden op zo'n klein oppervlak bestaan.
Knopjes moeten niet in een zwart, verticaal vlak achter deurtjes en in holtes gepropt zijn. Ze moeten zeker niet bijeengedreven zijn op een oppervlak van 200cm². En als ze dat dan perse wel moeten zijn, dan moet hun nauwelijks leesbare en slecht geplaatste opdruk niet duits zijn.

Mijn videorecorder stamt uit het jaar 1987. Een VHS HR-D430EG.
Ik heb me laten vertellen dat de videorecorder zo ongeveer het enige apparaat is dat in de loop der jaren alleen maar eenvoudiger is geworden in functies, uiterlijk en omgang.
Ik heb maar twee voorbeelden: de huidige en zijn voorganger, een AKAI uit midden jaren negentig.
De AKAI leerde ik zonder veel complicaties te gebruiken. De huidige heb ik nu zo'n twee jaar, in welke periode ik met pijn en moeite onder de knie heb gekregen hoe ik de tijd moet aanpassen, en hoe ik een band moet afspelen. De speelduurweergave begrijp ik nog steeds niet. Er gebeurt iets met elke 2 seconden 1 tik, en dat in gewone decimalen zodat je tegen de tijd dat het ding op 30 staat 100 minuten verder bent.
Dat is het. Waarmee ik dus, inderdaad, al het opname-werk heb vermeden.

Morgenavond is mijn moeder weg.
Morgenavond komt de beste vriend van mijn moeder op tv.
Morgenavond moet ik het tv-programma waarin deze man komt opdraven opnemen.
Morgenavond laat, als ik al slaap, moet mijn videorecorder zelfstandig beginnen met opnemen.
Morgenavond moet ik, dus, de benodigde knopjes hebben gevonden om mijn videorecorder te programmeren.

Nog anderhalve dag voor deze missie.
Die - had ik dat al vermeld? - zonder handleiding moet worden voltooid.

Als u niets meer van me hoort ben ik verdwaald.