Illusie

Iedereen met een weblog heeft het weleens ondervonden. Waarschijnlijk iedereen die op regelmatige basis iets moet produceren wat inspiratie behoeft.
Zomaar, midden in de nacht, schiet dat ene briljante door je hoofd.
Die paar zinnen tekst, zo mooi, zo gaaf, zo briljant. Zo zacht en toch scherp, geestig maar altijd terughoudend. Nooit alles weggevend, altijd mysterie behoudend.
De zinnen lopen soepel, de woorden zo van elk cliché ontdaan, alles leeft en bruist en zingt, stemt tot nadenken, doet lachen, doet huilen.
Het stuk dat alle stukken overbodig maakt.
En 's ochtends word je wakker, je bent je alleen nog bewust van de totale perfectie, niet van de tekst zelf, en je rouwt om het verlies. En neemt je voor vanaf nu altijd met een kladblok naast je te slapen, of toch in elk geval wakker te blijven.

Spaar u de moeite.

Het was er, mijn stukje. Vroeg in de nacht was het er, en wat helemaal fantastisch was: ik herkende het! Ik herkende het van de nacht ervoor, toen ik het was kwijtgeraakt en had gerouwd omdat zoveel moois nooit weer zou komen.
Maar het was er, en nu zou ik het vasthouden.

De hele nacht heb ik in een soort halfslaap doorgebracht, kwampachtig mijn stukje vasthoudend, verwerkend in dromen, almaar herhalend. Het stukje was overal waar ik was, en ik ging mee als het stukje weg wou gaan. Ik denk dat ik gemompeld heb.

Toen ik wakker werd had ik de helft nog vast. De helft die strekking en de clou bevatte.
De helft van de letterlijke weergave was ik kwijt, maar dat was ook niet nodig. Want allemachtig wat was dat een saai, oninteressant en absoluut niet grappig stukje.