Déjà-goûté

Ik kauw op mijn roggebrood met keukenstroop, kauw en herkauw, probeer ergens in mijn mond iets van smaak te detecteren en weet ineens: Ot en Sien.

Sien van Ot wilde ik zijn. Zoals ik Heidi had willen zijn, en Bartje, alle vijf van De Vijf, alle Brenda's en Bianca's en vergelijkbare paardenmeisjes.
Ik was als de dood voor paarden, een engels ontbijt kreeg ik zelfs in gedachten nog niet weg, mijn uren aan de slootkant werden slechts beloond met een nat grassig achterwerk en een poepschoen (maar beslist met leuke beestjes en mooie bloempjes) en bij tekort aan bergen, strobed, overgooier en lang haar kon ook mijn Heidi-droom maar moeilijk verwezenlijkt worden.
Maar Sien kon lukken.
Knikkers had ik al; de bal-tegen-de-muur-spelletjes waren op school net weer een trend, en van ander ouderwets speelgoed wist mijn moeder nog wel wat. De altijd al door mijn ouders gepromote en verplichte sobere levensstijl kon nu eindelijk ook mijn goedkeuring wegdragen.
En ze aten spannende dingen. Dingen die ik ook kon maken.
Roggebrood met koude pannekoek en stroop.

Tot op de dag van vandaag verbaast het me dat drie artikelen met een op zichzelf toch indringende smaak, tezamen zo'n volkomen smakeloze, zombige brok kauwgom kunnen vormen.