Hier komt een titel maar die weet ik nu nog niet
Verhaaltje voor u. Al dan niet fictief, dat mag u zelf uitmaken.
Stel je voor; naast een hoop andere rompslomp heb je ook bijzonder veel last van - noem eens wat - een obsessie voor botervlootjes.
Op een gegeven moment krijg je een computer en maak je kennis met het fenomeen internet. En zie daar: internet heeft voor elk wat wils, zo ook voor zij die bezeten zijn van botervlootjes en aanverwante zaken. Er is zowaar een forum, voor het broodnodige lotgenotencontact.
Nu is het het al jaren geleden dat je eigen vlootjesobsessie op zijn hoogtepunt was, maar het is iets wat je nog altijd met je meedraagt en vermoedelijk ook altijd zal meedragen. En daarbij: elke stoornis kent zijn bijbehorende persoonlijkheid; en aan dat profiel beantwoord je beslist. Er valt, kortom, een hoop steun, troost, begrip en lering uit te wisselen.
Dat doe je ook. En je leert ook nog eens een boel fijne mensen kennen; je leert veel over vriendschappen, contact maken, om anderen geven of sommigen juist niet te mogen. Maar je weet ook: dit is een fase. Ik groei, ik beweeg; ik, en alles wat ik onderneem, alles wat ik nu tegenkom, is dynamisch en meer dan ooit aan verandering onderhevig. Grote kans, zo niet praktisch zeker, dat vriendschappen die ik nu sluit niet blijvend zullen zijn. Al was het alleen omdat de meeste van die vriendschappen een stoornis als basis hebben; en dat op den duur gewoon niet bevredigend genoeg is. Je zult uit elkaar groeien; maar daar heb je vrede mee.
Wat je hebt voorspelt gebeurt ook: je groeit inderdaad uit elkaar. Je groeit weg van het forum, groeit ook weg van je botervlootjes. En daarmee ook van al je mede-vlootjes-gekken. En wat je ook had voorspelt: je hebt er vrede mee. En de nieuwe vrienden bieden je zo veel meer, zoveel bevredigender en completer en vooral: gezonder, dat je de oude totaal niet mist.
Er is alleen één kleine complicatie: de oude vrienden zijn jou niet vergeten. De oude vrienden hebben het ook nooit als iets tijdelijks beschouwd; zien jou, de omgang met jou en de omstandigheden van de gesloten vriendschap, ook niet als slechts een fase, en als een broodnodig, maar te passeren station. Ze blijven contact met je zoeken; zij het niet vaak en ook steeds minder vaak. Je vind het vervelend, het jeukt; maar niet heel erg - vandaar dat het maar een kleine complicatie is. Waar je niets aan doet.
Geheid dat dat tegen je gaat werken.
En inderdaad. Op een dag kondigt zich aan: De Dip. En wel een dip met aanhang: de botervlootjes komen in volle glorie terug. En ook een zekere vorm van heimwee; heimwee naar de vlootjes, naar het willen hangen bij die vlootjes. Naar alles wat met de vlootjes te maken heeft, en dus ook naar het forum. Je gaat weer eens een kijkje nemen en zie: het is als de eerste de beste soap. Er zijn wat nieuwe karakters bijgekomen; sommige oude bekenden zijn verhuisd of hebben een nieuwe liefde (zijn, zogezegd, van de oranje naar de blauwe botervlootjes overgestapt) - maar eigenlijk is er niets maar dan ook niets veranderd. Jij wel, althans: een beetje. Je blijkt nog net zo gestoord te denken als toen, en als die anderen; maar er is een groot verschil: je wilt niet meer altijd en alleen maar. Je wilt het gescheiden houden; je wilt best op het forum je steun bieden, en steun ontvangen; maar buiten het forum heb je je handen vol aan jezelf. En wil je proberen vast te blijven houden aan wat je zo moeizaam hebt opgebouwd. De botervlootjes razen door je hoofd, de hele dag door; en dat blijven ze ook doen. Maar om daar dan ook nog met anderen, in je privétijd en-ruimte over te praten, en de verhalen van anderen aan te horen, en weer helemaal en totaal meegezogen te worden in dat wereldje: dat wil je niet en kan je ook niet aan.
En ja: dan ben je dus niet duidelijk geweest. En binnen een dag hangen de andere vlootjes-mensen weer aan de telefoon. En in je mailbox. En op msn, en icq, en wat je al niet meer van die dingen hebt.
En je kan niet eerlijk zijn; want ja, je wilt ook echt op dat forum blijven komen, voor nu, voor even. Je hebt het zo vreselijk nodig. Maar niet voortdurend; en ook alleen maar daar; en juist dat kan je niet zeggen. Want één van de kenmerken van de botervloot-persoonlijkheid is een diepgewortelde zelfhaat, en een voortdurende angst voor afwijzing. En natuurlijk, je hebt het zo mooi geleerd op therapie: jij bent niet verantwoordelijk voor het gevoel en de interpretaties van anderen. Maar er ligt een heel vaag, grijs gebied tussen verantwoordelijk zijn voor, en rekening houden met.
De vraag is nu: wat te doen.
Gematigd denken is niet mijn sterkste kant; dus ik heb nu de neiging om òf mee te gaan, aan te horen, alles over me heen te laten komen aan jammerklachten van anderen, òf om uit voorzorg alles af te kappen, maar me dan ook geheel en definitief terug te trekken uit de - nou ja; 'botervlootgelederen'.
Als er iemand is die goed is in diplomatiek en genuanceerd denken: gaarne uw visie. Indien niet: geeft niet. Even schrijven was ook al prettig.
En u mag altijd nog een passende titel voor dit stukje bedenken..
zaterdag 10 november 2001 - 21:27
yes, ben de 1e
Nils - 10 november 2001 - 21:29
Ik ken dat gevoel een beetje, denk ik, misschien. Vroeger, voor ik van Internet wist, en toen het nog niet in was, had ik echomail. Fidonet, en nog wat.
Elke dag schreef ik, elke dag las ik. Uren tijd gingen erin zitten. Na een tijdje waren het haast vrienden. Niemand die het begreep, vrienden op de computer?
Het bloedde dood. Er kwam internet, en de groep schrijvers ging als het ware uit elkaar. Nu is er een mailinglist, om het oude systeem te vervangen.
Ik vind het niet prettig werken, die mailinglist, en heb er geen tijd meer voor. Heel af en toe spreek je die mensen nog eens. Sommige zijn nu samen, of hebben kinderen.
Op het moment dat je ze spreekt, en ze zeggen "wanneer kom je weer eens?" denk je .. ja, eigenlijk moet ik dat weer eens oppakken. Je voelt je schuldig dat je zo lang niets van je hebt laten horen.
Dapper neem ik dan een poging, maar een week later denk ik "ohja! die mailinglist". En dan liggen er 1000 mailtjes te wachten die ik nooit meer doorkom.
Ik denk dat, hoe je ook je best doet, het nooit meer kan zijn zoals toen. Juist omdat je zelf zoveel bent verandert.
Gelukkig is en blijft internet nog redelijk anoniem, je kan en mag gewoon afstand nemen van mensen zonder goede reden. Dat is internet. Ze zijn ineens weg.
Heb je hier wat aan? Ik denk het niet.
Rolandow () (URL) - 10 november 2001 - 21:36
Je kunt hun leed niet op je schouders dragen, tenminste niet *nu*, dus voel je niet schuldig als je voor jezelf kiest. Diplomatie lijkt me onder de gegeven botervlootjes niet duidelijk genoeg om serieus verstaan te worden. Zeg dat je even terugkwam uit pure nostalgie maar dat je tegenwoordig liever eierdoppen spaart. Zoiets?
elisa (URL) - 10 november 2001 - 23:46
Ik weet niet of ik nuttig kan zijn, maar ik weet wel dat ik ook wel zoiets heb meegemaakt. Maar sowieso, online-vriendschappen blijken vaak toch vluchtig als je uiteindelijk 'eraf' gaat. Zo gaat dat overal, als je verandert, dan verandert vaak ook je vriendengroep, zowel online als offline. En soms zit er dan wel een vriend tussen die een goede vriend blijkt te zijn.
Zelf heb ik dus ook zo`n tijd gehad dat ik 'klaagmuur' was voor alles en iedereen, totdat ik me ging afzonderen ervan. Ik leefde door, een andere tijd, andere mensen. Ook ik kreeg nog mensen achter me aan van 'vroeger', en ik heb dat opgelost door me gewoon stil te houden .. niet echt vriendelijk, maar redelijk effectief.
Tenslotte kies je toch zelf wie je om je heen wil als vriend en wie als kennissen ...
Gambit () - 11 november 2001 - 09:41
Dit soort contacten heb ik (bijna) altijd weten te beperken tot mailcontacten. Het voordeel van mail is dat je best een paar dagen kunt wachten met beantwoorden.. tot het moment dat jij dat wil. Ik heb redelijk de controle over wanneer en hoeveel dus. echte vriendschappen heb ik nooit tussen de botervlootjes gezocht... maar misschien komt dat ook omdat ik niet een echte obsesie heb voor botervlootjes. (nah eentje dan)
Repo - 11 november 2001 - 10:36
Puck, ik vind dat je het heel erg helder beschreven hebt en ik (denk) het te begrijpen want ik heb ook zo'n botervlootjesmanie, of gehad, of zelfs verschillende. En afscheid nemen is moeilijk. En tuurlijk wil je graag mensen helpen, ook en zelfs als je daar zelf niet toe in staat bent. Wees hard, vooral voor jezelf. bedenk goed wat je wilt en wees daar duidelijk in. Alleen op die manier kunnen anderen ook duidelijk reageren. En houd vooral je poot stijf als anderen toch vasthoudender blijken dan je hoopt. En misschien kun je op het anonieme internet eens onder een andere naam en e-mail een anoniem kijkje nemen, zonder dat je meteen vastgeklampt en geclaimd wordt. Succes.
Micheline () (URL) - 12 november 2001 - 00:17
Lief Puckje, ik wil je erg graag persoonlijk een mailtje sturen. Ik loop de hele dag al rond met volzinnen in mijn hoofd voor jou. Om dit reactiedinges te gebruiken gaat me wat ver en het is voor jou bedoeld, niet voor de andere lezertjes. Al zijn ze nog zo nieuwsgierig. Een kleine hint. Ik was 30 jaar doof en mailde/chatte met andere dove kwarteltjes. Nu ik, net als Seventh of Nine, met een bionisch oor ben uitgerust en opnieuw kan horen wil ik af en toe nog als doof vogeltje met ze praten maar meestal gewoon lekker van mijn nieuwe leven genieten. Zo af en toe nog es naar mijn persoonlijke botervlootje kijken maar niet alle vlootjes meer 'afwassen' of 'oppoetsen'. Als ik mezelf zo terug lees 'pretty weird' maar het leven is vaak maf, vooral om 1 uur 's-nachts. Liefs Carin
carin () - 12 november 2001 - 01:11
Oh ja, reageren op mijn berichtje hoeft niet hoor,.... :-) Zomaar een nachtelijke ingeving van me.
Nog een leuke anecdote: (geen broodje aap)Er was eens een streekmuseum met een jaarbudget van 40.000 piek. Is opgemaakt door de directeur met als manie zilveren zoutvaatjes uit de 17de eeuw. Hij heeft 2 zoutvaatjes gekocht op een veiling. Budget op en de plaatselijke krant vol met boze ingezonden brieven. Zou die directeur ook therapie behoeven??
carin () - 12 november 2001 - 01:22
Very interesting & professional site. You done great work.
micheal () (URL) - 16 maart 2006 - 12:45
Your site is amaizing. Can I share some resources with you?
leona () (URL) - 19 maart 2006 - 23:47
