Gewoon hè?

Het is onthutsend, zo vaak als u de laatste tijd in mail aan mij de frase 'Stom hè?' in de vingers neemt, met betrekking tot uw gedragingen, uw gedachten, uitspraken of al wat anders ook maar te maken heeft met uw zijn.

Natuurlijk, stil maar, het was maar een losse opmerking, u bedoelde er niets mee, ik trek het uit zijn verband, het was maar een mijmering, u mompelde maar wat voor u uit.
Maar toch. Het begint verontrustend te worden, dat uzelf maar stom vinden.

En dat terwijl ik toch over het algemeen zelden of nooit geschokt of verbaasd ben.
Geen uitspraak zo heftig, geen gedraging zo bizar, geen gedachte zo kronkelig of ik kan wel begrip opbrengen. Ik zeg niet dat ik alles maar goedkeur of me overal persoonlijk in kan vinden, maar ik kan nogal ver gaan in mijn meedenken. U krijgt mij niet snel van mijn stuk, en ik zal u ook niet snel afkeuren.

Niet dat ik nou zo heilig-tolerant ben. Het is eerder een verregaand egocentrisme. Ik heb het zo druk met mezelf, met het bijeenhouden van mezelf en het door de wereld zwalken, dat ik me niet zo druk kan maken om anderen. U doet maar hoor, van mij mag u. Hoe krankzinnig het wellicht ook is. En zelf ben ik zo raar, in alles, dat ik ook weinig aan te merken heb. Ik sla u toch wel.

Vreemd genoeg gaat deze schijnbare nonchalance samen met een extreme intolerantie. Juist omdat ik zo druk bezig ben mezelf te redden wil ik het liefst dat mijn omgeving klinisch, steriel, veilig en voorspelbaar is.
Ik kan me mateloos storen aan de kleinste afwijkende leefvorm of levensuiting.
Felle kleuren schelle stemmen onzorgvuldige taal asymmetrische fysieken - soms kan werkelijk alles een frons, een sneer of een mep uitlokken.

Maar zolang u maar op gepaste afstand blijft doet u maar.
U mag.
Niets is gek, niets is raar, en u bent niet stom.

Toe. Ontspan nu maar. U bent goed zo.