Goeie ouwe tijd
1997 - ’98.
Een topjaar. Op het moment zelf, althans.
Het was winter en ik had schoolonderzoeken. Totaal verkleumd zat ik in de gymzaal, een trui, een vest en een jas aan. Aan de andere kant van de zaal zat T, met nog een trui extra. Maar zij was verder gevorderd, langer bezig, en dus veel lichter.
Opgerold en verkrampt in mijn stoel vocht ik me door de toetsen heen, keer op keer overtuigd een één te halen.
Ik slaagde uiteindelijk met 3 achten, 3 negens en een tien.
In dat examenjaar volgde ik de jeugd-psychiatrische deeltijdbehandeling. Vijf ochtenden per week. Om twaalf uur direct door naar school, 's avonds en 's nachts werken. Bladzijden Latijn en Grieks vertalen, eindeloos sommen maken voor wiskunde. Boeken lezen voor Nederlands, Duits en Engels.
Topsport.
De drukste dagen waren het best.
Hoe drukker, hoe minder ik kon eten.
's Ochtends om zes uur een appel of een grapefruit, met een grote beker thee. Als het tegenzat lunchen op deeltijd. Drie mandarijntjes. Dan naar school, na school het 'echte' eten. Eten waarop ik me had verheugd sinds de laatste hap van de vorige dag.
Een verzameling groente was het. Heel veel gekookte groente, eventueel een aardappel, als vleesvervanger een gezouten en gekruide plak knolselderij. In de oven, onder de gril: met een beetje fantasie had het heus wel wat weg van vlees. Nou ja, het was hartig in elk geval.
Eens per week bakte ik kruidkoek. Roggemeel, moutstroop, water en koekkruiden. Een zwarte, kleiïge homp; het zag eruit zoals het kampbrood in mijn tweede-wereldoorlogboeken werd beschreven; het lag net zo zwaar op de maag en dat woog op tegen de volledige illegale speculaassmaak. Het mocht. Als toetje, na het eten. Rondom afgeknabbeld, de plakkerige zoete buitenlaag er eerst afgepulkt en tot het laatst bewaard. Altijd in het geheim. Toen ik na mijn examen werd opgenomen kon ik dit ritueel niet loslaten en hield de koek in mijn kastje verborgen; na de maaltijd racete ik naar boven om me te 'bezondigen'.
Zuurkooldagen waren de beste dagen.
Zuurkool, zo zeiden al mijn tabellen, bevatte het minste calorieën. Maar vijf per 100 gram. Met wat paprika erbij was dat in totaal een complete maaltijd van 15 calorieën.
Eenmaal at ik 's ochtends 1 mandarijn. Daarna niets meer. Ik ging naar deeltijd, naar school, en 's avonds at ik zuurkool. Ik was trots en sterk: nauwelijks 30 calorieen, en dat voor een hele dag. Ik stond mezelf voor de verandering relatief schuldloos mijn kruidkoek toe.
Die nacht ontplofte ik. Darmen blijken het helemaal niet aan te kunnen, om op een nietig citrusje, kool en roggemeel de dag door te moeten.
Mijn vader kookt.
En ik vraag me af hoe lang het zal duren, voor ik zonder herinneringen zuurkool kan ruiken.
zondag 21 december 2003 - 17:00
*ontdaan*
Daan (URL) - 21 december 2003 - 18:25
Misschien moet je nieuwe herinneringen maken.
Eveline (URL) - 21 december 2003 - 18:35
Wauw, hoe zal kerst wel niet voor je geweest zijn? Ik heb veel mensen in mijn omgeving gehad met dezelfde ziekte, en altijd vind ik het weer ongelofelijk wat een mens zichzelf aan kan doen. En toch zo begrijpelijk; raar hoor.
Ben je er inmiddels "vanaf"?
Groetjes, Mrx
Mrx () - 21 december 2003 - 21:20
Oef.
Hippo (URL) - 21 december 2003 - 23:30
Mrx: 'en altijd vind ik het weer ongelofelijk wat een mens zichzelf aan kan doen"
Vreemd dat men zich dat zelden afvraagt bij een gebroken been, een hartaanval of kanker.
Puck: hij roert er ongetwijfeld aardappels door.
kaatje () - 23 december 2003 - 14:20
@ kaatje: Maar eetproblematiek is niet toch iets wat je overkomt zoals hartfalen, kanker of botbreuk? Je doet het jezelf wel degelijk aan, en bent er vaak nog trots op ook. Ooit iemand trots horen zijn op een gebroken been?
Anorexia is zeker in het begin vaak een keuze die later geen keuze meer is omdat het dan een verslaving is geworden. Dat kun je van die andere 3 toch niet zeggen. Alleen door sterk te zijn kan je het jezelf aandoen, triest genoeg.
Mevrouw de Loog - 23 december 2003 - 23:08
Logen en peuten weten het per definitie beter dan patienten.
En toch zou ik de medische verklaring van eetstoornissen over 250 jaar vast wel eens willen weten. Ik denk dat ik dan wel gelijk heb. Het overkomt je.
Wedden?
kaatje () - 24 december 2003 - 12:56
@kaatje: Je hebt misschien wel gelijk .Er zal zeer binnenkort wel een biochemische verklaring voor eetstoornissen gevonden worden, waardoor blijkt dat je niet geheel uit vrije keuze stopt met eten. Maar toch blijf ik het moeilijk vinden om het te vergelijken met een hartinfarct etc.
Dat het je overkomt vind ik nu nog zo vreemd om te zeggen, maar als ik 250 jaar leef misschien niet, ook mijn visie is flexibel.
En waarom zouden logen en peuten het per definitie beter weten dan patienten? Dat klinkt zo negatief. Ja, misschien weten ze beter de wetenschapppelijke ins-en-outs, maar ik neem aan dat je jezelf uiteindelijk het beste kent. En bovendien zijn zij toch ook menselijk en hebben daardoor waarschijnlijk veel dezelfde ervaringen als degenen die ze behandelen.
Mevrouw de Loog - 24 december 2003 - 17:56
Misschien dat er over 250 jaar iets aan eetstoornissen te doen is met een pilletje. Als je vaak genoeg Star Trek kijkt dan hebben ze overal een spuitje voor, depressies, schizofrenie, waarom niet voor eetstoornissen?
Nu vraag ik me af, dit alles lezende, ik doe het mezelf aan, alweer wil ik, dunner dunner dunst, afvallen en dunner. Ik wil dat ook kunnen. Ik weet dat het slecht voor me is, maar toch....
Ja, tot op zekere hoogte doe ik dat mezelf aan, maar ik zou wel degelijk anders willen....
Puck: zelf zuurkool gaan maken. Met aardappeltjes en ananas en rozijntjes. Is erg lekker, en als je je heel goed voelt kan er zelfs wat (magere) rookworst door.
tylani () (URL) - 24 december 2003 - 21:35
