Littekens
Er was een tijd dat ik deed aan wat men wel 'krassen’ noemt.
Sommigen houden niet zo van eufemismen en spreken liever onverbloemd over automutilatie. Zelfbeschadiging.
In tijden van opperste drift, wanhoop, machteloosheid, op momenten dat ik niet meer wist wat ik met mijn tegenstrijdigheid van gevoelens aanmoest en me in het nauw gedreven voelde, richtte ik het op mezelf. Ik maakte mezelf kapot, deed mezelf pijn. Heel direct, heel letterlijk. Ik kraste in mijn arm met de punt van een oud hobbymesje. Of iets anders; alles wat maar een beetje scherp was. De rand van een frisdrankdopje, een paperclip.
Ik sloeg met mijn vuisten tegen deurposten, met mijn armen, trapte tegen de muur, wreef heel hard met de achterkant van mijn hand over de stenen buitenmuur. Of ik brandde mezelf.
Zelfbeschadiging is een vreemd iets.
Het is verslavend; hoe vreemd dat ook in de oren van een gezond persoon mag klinken.
Waar de initiële reden ligt in gevoelens waarmee men op een andere manier niet kan (of denkt te kunnen) omgaan, wordt de zelfbeschadiging haar eigen reden. Ze voedt zichzelf.
Ze is verslavend om chemische redenen: bij elke pijnsensatie maken de hersenen endorfine aan, wat tegelijk opwekkend en ontspannend werkt.
Het geeft een kick.
Het kan een gevoel van leven geven; wakker schudden.
En dan is er nog het dubieuze aspect 'aandacht'.
Aandacht is zelden of nooit een aanleiding tot zelfbeschadiging. Denken dat iemand zichzelf beschadigt louter en alleen om aandacht te krijgen is kortzichtig. Op zijn minst kan men zich afvragen wat er met iemand aan de hand is dat hij of zij om aandacht te krijgen bereid is zover te gaan om zichzelf kapot te maken.
Aandacht werkte bij mij wel instandhoudend en vooral zeer verwarrend.
Ik geloof niet dat ik besta.
Ik geloof niet dat mensen om me geven.
Ik geloof niet dat ik ook maar enigszins leuk ben.
Het dringt pas door wanneer men kwaad wordt. Als mijn moeder, na mijn eindeloze gezeur over uiterlijkheden, uitschreeuwt: 'en nou moet je godverdomme ophouden! Hoe je het dúrft om zó te klagen als je er zó verdomde mooi uitziet..!!'.
En het feit dat men om mij geeft dringt door als men zich zorgen maakt.
Als iemand zich zorgen om me maakt betekent dat dat ie genoeg om me geeft om te willen dat het goed gaat, en om zich werkelijk bezig te houden met mijn welzijn. Als iemand dan ook nog kwaad wordt, betekent dat dat ik genoeg voorstel om al die energie waard te zijn. Dat mensen bovendien meemaken dat het slecht gaat: dat ze me niet ver voordien de rug hebben toegekeerd omdat ik niet meer leuk en zorgeloos was. Als men zich zorgen maakt om mij, kwaad wordt vanuit zorg, betekent dat dat ik voorbij het gedoogbeleid ben waarvan ik me altijd voorstel dat het op mij wordt toegepast.
Bezorgdheid is de ultieme liefdesverklaring, de enige liefdesverklaring in elk geval die tot me doordringt - en dat is gevaarlijk. Want als die liefde voor mij belangrijker wordt dan mijn eigen lichaam, kan ik dat lichaam best opofferen 'voor de goede zaak'. Als ik kapot ga, zal ik weten wie zich zorgen maakt. En wie van me houdt.
Maar ik zei niets.
Want niemand mocht het weten.
Mijn eigen gedrag, mijn zelfbeschadiging, was (en is, met terugwerkende kracht) het meest beschamende, minderwaardige en walgelijke dat er is. En ik zou daarover nooit zomaar praten, zeker niet een los voorval direct melden.
Dat was het verwarrende, het frustrerende: de enorme behoefte dat iemand van mijn woede wist, mijn onmacht, mijn verdriet. Maar het niet kunnen zeggen, het niet eens willen zeggen. Bij elk gesprek in die richting een gevoel van nagel-over-schoolbord in de keel. Alles vertrokken en gespannen. Hou op, ga weg. De schaamte, de zelfhaat om de daad; die zelfhaat die juist de daad uitlokte.
Zodra ik toegaf aan de drang van beschadigen zat ik in de gevarenzone: het gevaar van niet meer kunnen stoppen. Cycli van dagen achtereen. De drempel steeds lager. De verwarring die maar toenam; de angst voor de buitenwereld steeds groter.
Stoppen omdat er geen plek meer was, niet omdat de drang er niet meer was.
Maar langzaam is het afgezwakt. Met name door mijn vriendin.
Ik wilde niet dat zij het zou zien. Niemand mocht het zien, maar bij een partner is het nou eenmaal moeilijker te verbergen.
En dus kraste ik niet meer. Of eenmalig. De deceptie: de eindelijk herstelde huid weer kapot. De walging om het gedane, die handeling; het van bovenaf op jezelf toezien en jezelf verafschuwen.
Maar vooral: het me niet kunnen veroorloven.
Eén keer krassen betekende een maand geen korte mouwen, en twee maanden geen vriendin zien.
December 2002 was het laatste incident. De laatste tomeloze, nauwelijks te stoppen cyclus was vèr daarvoor.
De littekens gaan waarschijnlijk nooit meer weg, maar er zullen er geen nieuwe meer bijkomen.
Want ik heb een vriendin.
En ik sport, wat moeilijk gaat in een wintertrui.
En ik heb dure T-shirtjes en een vrekkige aard, die zegt dat ik die dingen moet dragen.
En ik moet verbouwen, en afgebladderde verf en houtstof in open wonden zal bepaald niet bevorderlijk voor de gezondheid zijn.
Natuurlijk ben ik blij dat ik het niet meer doe. Natuurlijk ben ik trots.
Maar tegelijk knaagt het.
Want wat is er nou wezenlijk opgelost, als niet de innerlijke drang weg is, maar slechts de praktische mogelijkheid..?
vrijdag 09 januari 2004 - 19:44
Ik denk dat er heel veel mensen zijn die hetzelfde probleem hebben, maar die het allemaal niet zo goed onder woorden kunnen brengen als jij dat kunt. Alleen daarom al is dit stukje zo waardevol.
En ook is het een stukje Puck dat je hier laat zien, het is altijd fijn als mensen eerlijk zijn, de moed hebben om te praten over wat ze voelen.
Ik heb het allemaal met veel belangstelling gelezen.
Ricky (URL) - 09 januari 2004 - 20:16
Om op je laatste vraag te reageren... is het misschien net als met stoppen met roken? Eerst geen sigaretten meer, maar wel de drang... en na lange tijd slijt tenslotte ook de drang...
Ik hoop het voor je, Puck. Je hebt het in ieder geval goed en eerlijk verwoord, hopelijk zonder het "gevoel van nagel-over-schoolbord in de keel"...
CasaSpider () (URL) - 09 januari 2004 - 20:16
Godsamme.
kaatje () - 09 januari 2004 - 20:58
hoe wilde je het anders 'oplossen' puck?
Liesan - 09 januari 2004 - 21:24
Sorry. Ik bedoelde: je probleem zo gefileerd op een presenteerblaadje aangeboden te krijgen is niet niets.
kaatje () - 09 januari 2004 - 21:32
Jeez, wat heftig... En wat goed dat je het zo kunt en durft beschrijven.
Marleen (URL) - 09 januari 2004 - 21:33
Hoe kan een mens tegelijkertijd toch zó slim en zó dom zijn? U bent een paradox op voetjes, mevrouw Puck.
Dat van die endorfine wist ik niet. Ik dacht altijd dat krassen slechts een soort van "afleiding" was. Jezelf lichamelijk pijn toebrengen, om de geestelijke pijn te vergeten, of zoiets. De misvatting dat automutilatie niet meer is dan een schreeuw om aandacht begint gelukkig langzaam uit te sterven. Dat is zo denigrerend namelijk. Stiekem vind ik dit onderwerp best interessant, al is dat natuurlijk dubieus. Gelukkig snap ik het al weer iets beter. Waarvoor dank.
En hopelijk blijft u, mocht u het ooit nog over dit onderwerp hebben, dat doen in de voltooid verleden tijd.
Wasbeer (URL) - 09 januari 2004 - 23:05
Dat vind ik knap geschreven, zodat ook iemand die er zelf niet mee te maken heeft bijna kan voelen hoe dat voelt.
Irene (URL) - 09 januari 2004 - 23:19
Ik heb ooit een tijd op mezelf gekauwd. Over eetproblemen gesproken... Gewoon een stuk vel van hand of arm tussen de tanden en bijten maar. Dat deed zeer, maar dan voelde ik tenmminste íets. En ja, het geeft een soort kick.
Ik verborg het zoveel mogelijk. Hoewel het lastig was als er weer eens een stuk stof vastgekleefd was in een wond, of als ik wilde douchen.
Ik weet niet goed hoe het komt dat ik ermee gestopt ben. Hoewel ik soms nog weleens net iets te vaak tegen dingen aanloop, net op die momenten dat ik me slecht voel. Dat levert blauwe plekken op, maar dat zijn geen echte beschadigingen.
Ik vind het knap dat het je al een jaar lang lukt. Ik denk met CasaSpider dat de aandrang moet (en zal) slijten. Volhouden maar.
Hippo (URL) - 09 januari 2004 - 23:23
Ik zeg niets meer en applaudiseer alleen nog maar.
Wat een moed om zo, vol overgave en vol eerlijkheid op je eigen podium te gaan staan en de wereld te laten delen in je lot.
Bravo!
Sinister () (URL) - 09 januari 2004 - 23:48
slik
sas - 10 januari 2004 - 00:12
dapper stukje, Puck!
Daan (URL) - 10 januari 2004 - 01:01
Puck, ik kan er niet van slapen. Ben me rot geschrokken. Veel te dicht bij huis.
sas - 10 januari 2004 - 01:19
...
DjB - 10 januari 2004 - 02:12
Je lief hoopt dat je went aan het niet meer krassen. Je lief houdt zoveel van je dat ze je wil helpen. En je tekst raakt me enorm. Bravo voor je durf en schrijfvaardigheid, bravo voor het niet meer krassen. Hou het vol.
Pimmez (URL) - 10 januari 2004 - 09:22
Ik heb gelezen.
Pascal (URL) - 10 januari 2004 - 11:41
Elisabeth Wurtzel heeft een mooi boek daarover gescreven "Het land Ritalin genaamd".
Swanz - 10 januari 2004 - 11:46
Het geeft mij vrijheid om te merken dat ik niet dezelfde hoef te zijn als mijn innnerlijke drang, maar meer ben dan dat.
Pascal (URL) - 10 januari 2004 - 11:47
*slikt krop in de keel weg, staat recht, neemt pet af en applaudisseert*
Inge - 10 januari 2004 - 12:13
Hoewel ik regelmatig word geconfronteerd met verhalen over 'krassen' heb ik zelden iemand zo helder zien beschrijven wat er nou daadwerkelijk wordt gedaan en waarom. Bedankt dus voor dit duidelijke stuk. Ik houd mezelf altijd voor dat mijn vreselijk veel te heet douchen, mezelf knijpen en krabben en nagelbijten tot bloedens toe een 'milde vorm' was van zelfbeschadiging en ben dan ook blij dat het bij mij nooit tot littekens is gekomen. De zelfhaat en walging die ik erbij voelde deed ik meestal af als onbelangrijk en niet in verhouding staande tot de verhalen die anderen te vertellen hadden en hebben.
Je vraag is moeilijk te beantwoorden, maar ik ben geneigd met CasaSpider mee te gaan: ik hoop dat de drang slijdt naarmate je het een langere periode niet meer hebt gedaan.
Eveline (URL) - 10 januari 2004 - 14:05
Ik kan mij alleen maar aansluiten bij de rest. Ik ben verrast door je opmerkelijke bereidheid om dit zo naakt en tegelijk heel helder naar voor te brengen.
Bravo dat je ermee gestopt bent! Ik hoop dat je met de tijd ook welverdiende innerlijke rust vindt!!
Matthias () (URL) - 10 januari 2004 - 16:07
Zelden iemand over dit onderwerp zo persoonlijk, helder & duidelijk zien schrijven. Compliment.
Martin () (URL) - 10 januari 2004 - 16:52
Ik ben nu heel eerlijk als ik zeg dat ik er niets van begrijp dat mensen dat doen...
karin (URL) - 10 januari 2004 - 18:23
Het is licht bevreemdend, zo gewoon als het lijkt, opgeschreven op een logje.
Willem () (URL) - 10 januari 2004 - 21:08
Ik heb altijd grote bewondering voor mensen die korte mouwen dragen boven armen met een witte-streepjespatroon.
"Ik heb gekrast. Nou en?"
pom () (URL) - 11 januari 2004 - 11:04
Puck schept. Puck vernietigt.
Wij, trouwe lezers en lezerinnen, roepen in koor: Volhouden; redt uw eigen vege vel!
I)akmuis - 12 januari 2004 - 23:45
Hej! Ik vind het echt superknap, Puck! Ik lijd zelf ook aan automutilatie..(mezelf snijden) En dan is het wel interresant om te lezen! Alleen ik kan niet stoppen, en daar baal ik gruwelijk van! Misschien heeft iemand tips? En weet toevallig iemand hoe ik die littekens kan laten weghalen?? Groetjes!..
meisje () - 29 mei 2004 - 13:52
mooi verteld
mars - 08 maart 2005 - 17:50
Hi you have a nice homepage
tommy () (URL) - 16 maart 2006 - 12:51
je kunt het goed vertellen allemaal..
... - 24 januari 2007 - 19:42
Ik vind dat de mensen die zichzelf snijden hartstikke dom bezig zijn je moet niet om aandacht schreeuwen en de mensen die zichzelf snijden nou doe het dan in een keer goed dan ben je ervan af het is allemaal een schreeuw om aandacht..
Joop - 25 februari 2008 - 02:10
ik vind het erg onredelijk dat veel mensen niet verder kijken dan "hun" neus lang is, of hun wereldje groot is.
als je zo kortzichtig bent en je je niet kan verplaatsen in andere mensen of nieteens de moeite doet vind ik niet dat je je mening kan/moet geven o.a zoals Joop.
Dat is namelijk erg egocentrisch en DOM.
Gelukkig zijn er genoeg mensen die wel begrip kunnen opbrengen.
Complimenten Puck.
..... - 19 augustus 2008 - 14:18
Ik begrijp niet zo goed de gedachten achter de zelfbeschadeging. Waarom ben je wanhopig, machteloos? wat zit hierachter?
Voor de mensen die problemen hebben met littekens, kijk is een keer op deze site: http://www.skincultureusa.com/catalog/sk..
Arta () - 26 april 2009 - 15:12
