Spoed

Eerst zat er helemaal niets. Behalve gewoon buik.
Toen zat er ineens een moedervlekje.
Het moedervlekje werd groter en boller.
En toen ging het stuk en schrok ik me een ongeluk.

Huisarts, dus.

De huisarts liep een halfuur achter en de wachtkamer zat bomvol.
Ergens kwam de huisarts om een hoek voor een volgende patient; we hoorden hem zeggen "zo, kom verder, hoe is het?" en mijn moeder zei hardop: "wat een onzinnige vraag! Natuurlijk gaat het niet goed, wat dacht hij dan? Dat we hier voor de gezelligheid kwamen?"
Zelden heeft ze met een opmerking zo'n succes gehad. Ieders ijs was gebroken en het werd, inderdaad, een reuze gezellige boel.
Zeker toen de oudere dame naast ons uitgebreid vertelde hoe ze was beroofd van handtas en pinpas en vervolgens van al haar spaarcentjes.
En helemaal toen het spoedgevalletje (boel spoed, klein geval) werd binnengereden.

Klein kindeke in buggy, brede grijns onder een zo mogelijk nog bredere jaap in het voorhoofd. Bloed gutsend over het hoofdje, iedereen in afgrijzen behalve het kind zelf.
De assistente bleef koelbloedig en ging met lapjes en water in de weer, met de onsterfelijke woorden "daar gaan we wat aan doen, je ziet er niet uit natuurlijk!"
Het bracht de wachtenden nog meer samen.

Kind werd afgevoerd naar de spreekkamer, alwaar al spoedig een luid gebrul weerklonk. Of het kind geslacht werd.
Nu mijn moeder toch de stand-upper van de ruimte was kwam ze helemaal los en zei duister: "Net lachtte ze nog. De dokter is een beul, dat merken we nu maar".
De rest deed mee.
De man die monter bij binnenkomst had gezegd: "zo, goed beklante zaak hier!" en bij het neerzitten een geruststellend "ik heb geen griep hoor!" sprak zei nu (nog altijd zeer in zijn schik): "misschien kan hij er wel helemaal niets van".
Drama alom. Knus samen griezelen.
Wie durft er nog naar binnen?
Ik. Ik moest wel, ik was de eerstvolgende. Na een uur. Dat halve uur vertraging was wat vertraagd.

Dokter was in een opperbest humeur. Gewoonlijk is het een humeurige vent, van een verzuurde ouwelijkheid die absoluut niet strookt met zijn jeugd, maar spoedgevallen doen hem altijd goed.
Eens had mijn vader een nachtelijke astma-aanval; dokter-lief kwam vijf keer langs en 's ochtends nog twee keer, schreef voor en injecteerde en suste en was werkelijk de charme zelve.
Ik zei hem: u realiseert zich wel dat iedereen in de wachtkamer nu zit te sidderen en u beschouwt als beul..?
Hij leek in zijn nopjes om dat idee en schaterlachte.
Daarna mocht ik strippen.

Geen bewondering om mijn schitterende Bert&Ernie-pleister (Merel: de laatste!!) en daarmee natuurlijk mijn ego kwetsend; vervolgens mijn bultje een 'wratje' noemen en me nog meer beledigend.
Wratjes zijn die roze pruttige fruttige gedrochtjes waarom je op de lagere school zelfs de populairste van de klas ineens mijlenver uit de buurt ging. Wratten klinken smerig en brrrr en gatverdamme. En beslist niet ernstig.
Ik had een dingetje waarom ik me wekenlang had zitten opvreten van de zenuwen; dat mag men niet zomaar een wratje noemen.
Maar nee hoor: 3D-moedervlekken heten in dermatologische kringen ineens wratten.

Afijn.

In de gaten houden, nieuwe pleister, over drie weken terugkomen en dan zou hij hem wegvriezen.
Pardon? Kon hij dat zomaar? Ook die andere, die ik al vanaf mijn geboorte heb en waarvoor ik al van kleinsaf aan een Grote Griezelige Snijafspraak in mijn hoofd had zitten?
Domme ik, om die zomaar te noemen. Hij was op dreef, immers.
"Ja hoor. Maak maar een dubbele afspraak, dan doen we alles in één keer."
Over drie weken. En ga ik dan net zo hard gillen als dat kind net?
Weer een schaterlach. "Nee hoor."
Over drie weken.. op welke dag bent u op uw best?
"Ik ben altijd heel goed"
En daar moeten we dan maar op hopen.

Als u op donderdag de 12e een enthousiasmerend spoedgeval wilt zijn, dan zou ik u zeer dankbaar zijn.