Spanning en Sensatie

Oh wacht.
Ik had wèl wat meegemaakt vandaag.

Ik zou een kleed gaan kopen, omdat mijn linoleum zo koud en lelijk is.
Het kleed was mooi, maar het andere kleed ook. Dus sloot ik een deal met de kleedmeneer: ik zou ze allebei kopen, en dan thuis uitproberen en om vijf uur de afvaller terugbrengen.

Zo gezegd, zo gedaan. Soort van.
Om elk kleed drie vuilniszakken en boel plakband ter bescherming. Mam de lichtste, ik de zwaarste op de fiets. Stap stap stap naar huis. Dat is twintig minuten, vanaf de kleedmeneer.
Toen ging het regenen. Drup drup splat splat kletter kletter drijf zwem.

Geen van beide kleden bleek in mijn interieur te passen. Afstotingsverschijnselen.
Mijn vloer bleek naast de kleden ineens wel èrg armoedig. Flets. Zielig. Sneu.
Dus beide kleden weer opgerold. En in droge vuilniszakken gewikkeld.

Lang telefoongesprek gehad met een vinylmeneer. Een hele lieve meneer, die me allerlei hoopvolle dingen vertelde over gratis langskomen en linoleum opschuren of vinyl over linoleum 'zonder het extra kostenplaatje van weghalen'.

Toen waren er ineens drie uur voorbij en gingen we weer terug. Met twee kleden. Mam de lichtste, ik de zwaarste op de fiets. En natuurlijk weer het fijne gezelschap van de regen.
Onderweg kwamen we ex-vriendje D. tegen.

Mijn moeder snapt het nog steeds niet. Dat, als je zestien bent, zo'n torso heel belangrijk is. Zo belangrijk dat je het voor lief neemt dat de eigenaar ervan ook nog praat. Maar dat als je zesentwintig bent en in de regen loopt en ten eerste het torso is ingepakt in lagen kleding en ten tweede je hormoonhuishouding wat meer op orde is zodat je ook voorbij torso kan denken, er alleen nog maar het gebrek aan inhoud is. En de onharmonieuze stem. En de schelle platte taal. En de nog steeds even onvolwassen humor en gespreksonderwerpen. En dat je dan niet met zo iemand wil oplopen.

Maar even later was het voorbij en had ik mijn geld terug en was D. naar huis en gingen we weer verfbranden.
En toen en toen en toen.
Zesjarig proza, zesjarig avontuur.
Met uitzondering van het feit dat het me ineens frappeerde hoe hardnekkig een eetstoornis is.
Dat ik, na al die tijd, niet denk in hoeveelheid gedane arbeid, maar in vermoede hoeveelheid verbrande calorieën.

En nu zijn we weer thuis.

Oh, en mijn haar is waanzinnig lang opeens.
Ik vermoed dat dat al een tijdje zo is, of langzaam zo is geworden, maar het viel me ineens op. Hoe lang het weer is. Voor mijn doen dan. Gezien de afgelopen stekeltjesjaren.
Ik zal nog eens een foto plaatsen, trouwens. Speciaal voor de hardcore lezers: dat u kunt zien hoe ik toen was. Daar lijk ik toch geen klap meer op.
Tenzij u zegt: nou nee, laat maar. Dan niet.

En nu?

Weet niet.

Fruithapje. Medicijnen. Kopje thee. Slapen.
Morgen weer een dag.