Lieve Muts

Lieve K.,

"God allemachtig.
Ongelofelijke MUTS, jij
En nu?"

Dat was mijn eerste reactie.
De tweede krijg je nu.

Ik ben vooral kwaad, denk ik.
Kwaad om de manier waarop je werkelijk alles en iedereen inzet om je leven dragelijk te maken.

Is het in je opgekomen dat dat kind er ook *uit* moet? Dat het een leven krijgt, een opvoeding en liefde en begeleiding nodig heeft? Dat zwangerschap een inleiding is, geen op zichzelf staand evenement?

Soms denk ik weleens dat jij drama nodig hebt, om jezelf en het leven grijpbaar te houden. Alsof al wat jij denkt te zijn drama is; je jezelf herkent in het gecreeerde drama en daarmee het gevoel hebt "er te zijn".
En bovendien alle mensen om je heen stevig hebt wakkergeschud.
"Het gaat niet goed met me, heus niet, kijk maar, zie je wel? Hou van mij, zorg voor mij, vergeet mij niet"
Denk je werkelijk dat je dat nog een jaar of veertig, vijftig naar tevredenheid kan volhouden?
De mensen om je heen niet, dat kan ik je nu al vertellen.
Er is een grens aan wat een mens in zorg aankan. Zowel wat betreft zorgen voor als zorgen maken.
De achtbaan van alert moeten zijn, even ontspannen, weer alert moeten zijn - dat vreet je op. Vraag dat te vaak van mensen, en ze keren zich van je af. Niet omdat ze niet meer van je zouden houden, maar juist omdat ze dat wèl doen. En de daarmee samengaande stress zelf niet meer aankunnen. Zie het als wegzappen van je favoriete serie, op het moment dat je persoonlijke held op de rand van afgrond staat. Het eenvoudigweg niet langer kunnen aanzien wat er gebeurt.
Dat risico loop jij ook, als je zo doorgaat.

En vind je het sowieso niet tijd worden eens te stoppen met al dit gedoe? Om in elk geval een deel van je gekte af te leggen?
Ik weet: ik heb geen recht van spreken.
Maar als ik naar je kijk.. kom op zeg, wat wil je nou eigenliijk?
Zelfs als ik gelijk had hierboven, dat je drama nodig hebt om het leven hanteerbaar te maken, dan nog ben je nu te ver doorgeschoten. Want hoeveel ijd heb je nog over om te leven? Het drama is alles geworden, aan leven kom je helemaal niet toe.
En waarom niet?
Weet je niet wat je wilt?
Denk je dat je het niet kunt?
Onzin, natuurlijk. Je hebt ontzettend veel in je mars, en dat weet je zelf ergens ook wel, denk ik. Je hebt de neiging - net als ikzelf, overigens - jezelf in het verleden heel objectief te beschouwen en analyseren, en over de K van het verleden ben je een stuk aardiger en realistischer dan die van het heden. Die "andere K" heb je vaak genoeg als intelligent en begaafd omschreven; waarom zou dat nu ineens weg zijn?

Hou nou toch verdomme eens op met al die heisa.
Met het gegiechel, het zogenaamd charmerende en lokkende hou-van-mij-lachje, het excuserende lachje, alle onvolwassen, zenuwachtige en onechte lachjes.
Stop met in het verleden te leven, te verwijten en te hekelen. Of je nou gelijk hebt of niet, in je recht staat of niet: het gaat niet altijd om gelijk of recht. Het gaat ook om het nut ervan, in hoeverre het zinvol is je recht te krijgen.
Stop met alle aanslagen op je lichaam, op je hersenen, stop met de spelletjes.
Het zijn geen spelletjes. Dat weet je zelf ook, maar hoe hard je ook alles probbert weg te lachen en door drukdoenerij te neutraliseren: dat kan niet.
Je bent zwanger van je tweede kind; de eerste voed je niet zelf op, wat moet er met deze gebeuren?
En dan? Over een jaar of vier nummer drie? Die dan ook weer ergens anders wordt geplaatst?

Dat waarmee je aanvankelijk denkt op te vallen, dat waarmee je jezelf vorm wilt geven en uniek wilt laten zijn, dat gaat zich tegen je keren. Op een gegeven moment zijn al die vormgevende acties te veel geworden; kan men de details en de achtergronden niet meer zien, of wil die niet meer zien, en dan ben je alleen maar de zoveelste gek; het zoveelste tragische geval. Trailerparktrash; die freak die her en der kinderen heeft.
Terwijl je juist zònder al die gekkigheden uniek bent. En lief. En waardevol. Alsjeblieft, voorkom dat je verwordt tot een geval, een ding. Daar sta je zo ver boven.

Neem jezelf in de hand. Doe iets, iets gezonds, iets drastisch. Draai om, nu het nog kan.

Ik weet dat het eng is. Dat je niet anders kent dan hoe het is; dat je zelf niet eens weet waarom en wat en hoe. Dat je bang bent om te vallen, bang dat mensen niet meer van je houden en je zullen vergeten.
Maar dat gebeurt niet. Je valt niet, en als je valt sta je weer op. En mensen zullen je niet vergeten; en juist alleen maar meer van je houden.

Toe.
We blijven bij je, maar je moet nu echt stoppen, en een nieuwe weg inslaan.