Droef
Steeds meer krijg ik het gevoel dat zowel verliefdheid als liefdesverdriet een chemisch proces is, niet noodzakelijkerwijs afhankelijk van de aanwezigheid van een object van liefde of verdriet.
Niet alleen heb ik bij tijd en wijlen een gevoel van euforie, totale verliefdheid en aanbidding, zonder duidelijk aanwijsbare aanleiding of richting, maar ik kan ook, op gelijke wispelturige wijze, een gevoel van melancholie, weemoed en pijn voelen.
Koppelde ik dat vroeger aan al mijn zinloze verliefdheden, het me al vanaf mijn zesde hevig afgewezen voelen door mijn Vlammen: de laatste jaren is er maar één Ware, en zij is nog steeds bij mij.
Mijn toch zo duidelijk als liefdesverdriet herkenbare staat van zijn komt uit het niets, zonder oorzaak.
Vreemd.
vrijdag 06 februari 2004 - 12:00
Volgens mij zit er een keertje "verliefdheid" teveel in de eerste zin.
Wasbeer (URL) - 06 februari 2004 - 16:36
Vautje. Verkeerd woord, niet teveel..
Puck (URL) - 06 februari 2004 - 16:59
ik weet het niet... als ik momenteel naar mezelf kijk dan heb ik toch duidelijk het idee dat er een object is gebonden aan deze afgrijselijke pijn. aan de andere kant ken ik dat gevoel wat je omschrijft, dat droevige, melancholische, soms totaal uit het niets. meestal kom ik dan vanzelf met herinneringen bij een der liefdes uit, dat wel.
aan de andere kant: als het een chemisch proces zou zijn dan zou een pilletje misschien helpen...
tylani () (URL) - 08 februari 2004 - 16:43
Puck, je hebt ook gelijk. In feite is elke transmissie van elke neurologische informatie in de hersenen een biochemisch proces. Door middel van hormonen, neurotransmitters en katalysators wordt informatie door oorganisch weefsel doorgegeven. Zo ook dus emoties.
JW - 09 februari 2004 - 12:13
organisch ipv oorganisch. Al is een luisterd oor in geval liefdesverdiet ook handig. Net als een troostende schouder. :-)
JW - 09 februari 2004 - 12:16
