Oer

Vandaag ben ik bang geweest.

Een vreemde opmerking, voor iemand met een angststoornis.
'What else is new'.

Deze angst was nieuw.

Mijn oom en tante zijn een dagje geweest, om te helpen met verfbranden.
Mijn oom en tante zijn stoer: die durven wel op trapjes te staan en boven hun hoofd te werken. Dus speciaal voor al het hooggelegen hout waren zij ingeschakeld.
Na drie gebarsten ruiten weigerden zij helaas nog in de buurt van glas te branden.
Flauw.
Ik heb veel meer om glas heengebrand dan zij, en ik heb tot nu toe nog maar 1 gebarsten ruit. En dat was omdat ik loeihard uitschoot met de krabber, niet door de brander zelf.
Iets doen O&T niet goed, maar goed: ze weigerden dus.
Ons achterlatend met een bovenlicht in de keuken. Een bovenlicht in de slaapkamer. Een bovenlicht in de huiskamer. En twee ramen boven voor- en keukendeur.

En zo kwam het dat ik vanmiddag een tafel de gang op zeulde.
De tafel die ik eerst had gebruikt voor woon- en slaapkamer.
De tafel waarop ik me veilig en stabiel voelde.

Ik stond op de tafel, in de gang.
Voor me was een gat. Naast me was een gat. Achter me was een gat.
Voor en naast me zaten deuropeningen; de deuren zwerven ergens door het huis.
Boven de deuropening naast me: muur. Mijn enige houvast.
Boven de deuropening voor me: raam. Louter omgeven door wat hout. Geen muur, alleen maar méér gat.

Kent u dat gevoel van stokkende adem, hart in de keel, tintelende huid - op het moment dat bijvoorbeeld een auto rakelings langs u heen scheert?

Dat.
En dan duizend keer erger.
Puur fysiek, puur reflexmatig. Geen gedachten, geen gevoel. Geen enkele cognitieve therapie op los te laten.
Elke keer weer, dat ik ergens in een gat keek, zakte de grond onder mijn voeten weg. Knal. Mijn lichaam greep zichzelf vast, als was dat de laatste redding.
Geen angst voor de angst, geen anticiperen, geen hyperventilatie. Geen stroom van gedachten over al wat zou kunnen gebeuren en aan het gebeuren was. Geen zichzelf voortsleurende paniek. Alleen, in grote golven, elke keer die duizelingwekkende angst die mijn hele lichaam overnam en elk normaal functioneren en redeneren volledig lamlegde. Angst die ik niet eens meer kan terughalen, me niet meer voor de geest kan halen.

Een uur heb ik gedaan over het beetje houtwerk.
Na dat uur zakte ik volkomen uitgeput, bezweet, slap en trillerig op mijn tafel neer.
Geen glas gesprongen.
En ineens wezenlijk begrip voor het onderscheid in soorten angst, dat in de boekjes wordt gemaakt.