Zelfzorg

Ik was het gewoon ząt.
Ik had er geen zin meer in, in die lange aanloop, het rustig opbouwen, laten vormen, van mettertijd en op de lange termijn.

Al die maniertjes, al die regeltjes. Het jezelf langzaam introduceren; de vormelijkheid, de terughoudendheid. Niet alles meteen prijsgeven, eerst aftasten, niet de ander afschrikken met al te openhartig, met hoge pieken diepe dalen.
Ik was er gewoon te moe voor, het zou me wat, ik ben ik en ik wou gewoon kunnen zeggen en doen wat ik wou.

Domme, domme Puck.

Alsof het niet zo is dat dat aftasten, introduceren, die regeltjes en maniertjes er zijn voor een reden.
Dat dat alles moet voorkomen dat je naderhand een gevoel hebt van jezelf te hebben weggegeven, nog voor je goed en wel zag wąt, en aan wie. Dat het moet voorkomen dat je jezelf compleet voorbij loopt, jezelf een beetje kwijtraakt.
Waardoor je je later, veel later of veel sneller dan verwacht, compleet murw en leeg voelt. Katerig, moe, vies, verloren.

"Veel sneller dan verwacht" - want natuurlijk had je het ook wel verwacht.
Je kent jezelf wel een beetje.
Maar ook daar had je "gewoon geen zin meer in".
Zoals je je hele gebruiksaanwijzing wel eens schoon genoeg bent.
Die er uiteindelijk toch ook niet voor niets is.

En niemand die je dat zegt.
Niemand die het ook kan zeggen; alsof de ander had moet zeggen "pas nou op, hou jezelf in, straks heb je spijt..".
Niemand anders dan jijzelf.

Cooldown.
Stapje terug.
En maar even wat rustiger aan.