Droef (2)

Sinds augustus sport ik nu met zekere regelmaat.
Blijkbaar zit er toch iets van waarheid in de theorie over het positieve effect van sporten op neurotransmitters, want langzaamaan is mijn depressieve gevoel verdwenen.
Zo geleidelijk dat ik het in eerste instantie niet eens doorhad.
Me niet bewust was van de zo verbeterde stemming, noch kon herinneren hoe het eerst was.
Tot nu.

Ik dwaal door het huis van mijn moeder, doelloos waar werk in overvloed is.
Er hangt een deken van somberheid, verlatenheid en triestigheid over me heen, die alles verdooft en tegelijk pijnlijker is dan wat ook.
Ik wil huilen, maar kan niet; ik ben verkrampt, heb het koud, heb geen honger meer (wat werkelijk een unicum is). Slaap slecht.
Ik zit, en staar.
Ik sport, en staar. Draai drie rondes mee voor ik doorheb dąt ik meedraai. Kan me niet herinneren de apparaten achter me werkelijk gebruikt te hebben.
Ik fiets en staar.
Ik glimlach, mechanisch.
Alles leeg en kaal en vlak. Behalve de onpeilbare, inktzwarte dieptes.
Zo vertrouwd, zo herkenbaar, zo onwelkom.
Zonder reden, zonder oorzaak.

Mijn vriendin is liever dan lief, en ik zit nog steeds met een gevoel dat achteraf misschien toch geen liefdesverdriet was.