Terug naar huis « Stroop   » Omgekeerde wereld

zaterdag 21 februari 2004 - 16:39
Droef (2)

Sinds augustus sport ik nu met zekere regelmaat.
Blijkbaar zit er toch iets van waarheid in de theorie over het positieve effect van sporten op neurotransmitters, want langzaamaan is mijn depressieve gevoel verdwenen.
Zo geleidelijk dat ik het in eerste instantie niet eens doorhad.
Me niet bewust was van de zo verbeterde stemming, noch kon herinneren hoe het eerst was.
Tot nu.

Ik dwaal door het huis van mijn moeder, doelloos waar werk in overvloed is.
Er hangt een deken van somberheid, verlatenheid en triestigheid over me heen, die alles verdooft en tegelijk pijnlijker is dan wat ook.
Ik wil huilen, maar kan niet; ik ben verkrampt, heb het koud, heb geen honger meer (wat werkelijk een unicum is). Slaap slecht.
Ik zit, en staar.
Ik sport, en staar. Draai drie rondes mee voor ik doorheb dąt ik meedraai. Kan me niet herinneren de apparaten achter me werkelijk gebruikt te hebben.
Ik fiets en staar.
Ik glimlach, mechanisch.
Alles leeg en kaal en vlak. Behalve de onpeilbare, inktzwarte dieptes.
Zo vertrouwd, zo herkenbaar, zo onwelkom.
Zonder reden, zonder oorzaak.

Mijn vriendin is liever dan lief, en ik zit nog steeds met een gevoel dat achteraf misschien toch geen liefdesverdriet was.


@M: mijn mail, dd 20 Feb 2004 11:02:19, mag u bij deze als ongeschreven beschouwen. Het zal projectie zijn geweest.
Puck (URL) - 21 februari 2004 - 17:01

Dat de deken maar snel weer warm mag worden!
Mrx () - 22 februari 2004 - 03:57

  
Persoonlijke info onthouden?

Om commentspam te voorkomen vragen we je om antwoord te geven op de 'silly question'
 



Verberg email:

Kleine lettertjes: Alle HTML-tags behalve <b> en <i> zullen uit je reactie worden verwijderd. Je maakt links door gewoon een URL of email-adres in te typen.