Bezorgdtijd

"Schat, heb jij iets met je medicijnen gedaan...?", vroeg ze voorzichtig.

Ik had haar net verteld van mijn dag.
De laatste stukjes verfbranden, de vergeten hoekjes.

Eerst eens bij de tv-aansluiting.
Weggeschroefd.
Pas toen drong tot me door dat er daar twéé doosjes zaten, die grote overeenkomsten met elkaar vertoonden, maar beslist niet gelijk waren.
Op de bovenste, niet verwijderde, stond duidelijk "TV' en 'RADIO'.
Op de onderste stond niets.
En ik had eigenlijk geen flauw idee waarvoor het dan was.

Aan hem die ook klust en daardoor door mij tot expert was benoemd (en, moet ik bekennen, ook de enige was die kluservaring had èn op sms-afstand zat) vroeg ik raad:
"Ik heb net iets uit de muur geschroefd wat bij nader inzien helemaal geen tv-aansluiting zal zijn. Geen idee hoeveel volt erop staat.. misschien een beetje domme actie.."

Of ik wel uitkeek?
Duh..

Ik vervolgde:
"De kabel in zijn buik is beslist geen coax.. wat zal ik doen?" - om daarna vast inlichtingen in te winnen omtrent mijn volgende project: "mag je verfbranden bij de gaskraan?"

Geen reactie.
Eikel.
Laat me maar zo in het wilde weg proberen.

Het doosje dus maar een beetje omhoog gevouwen.
Kom zeg, ik moet gewoon mijn werk afmaken, ik laat me niet tegenhouden door een beetje stroom.
Ging ook allemaal goed natuurlijk.

Door naar de gaskraan.
De hoofdleiding had ik al gehad.
Weken geleden: heel moeizaam weggedoken in een nis, en met verwrongen vingers tussen de buizen door.
Dan moest deze ook wel gaan.

Wat ook inderdaad allemaal goed ging.
Cry baby, zei ik tegen mezelf - en onmiddellijk daarop kwam de wel erg late reactie per sms:
'Alleen als je doodwilt'.

Oeps..

Afijn.

Dit alles vertelde ik dus mijn vriendin.
Met de toevoeging dat het eigenlijk verschrikkelijk leuk was geweest: gevaarlijke dingen doen.
Ik klonk geloof ik nogal high.

Toen vroeg ze dat, van mijn medicijnen.
En: "Hebben die niet een verkeerde, niet vermelde uitwerking op je? Dat je, inplaats dat je je actieradius uitbreid, binnen die actieradius helemaal geen angst meer kent?"

Ik vertelde haar van mijn glasavontuur.
Ja, zoals het hier staat wist zij het ook al hoor.
Zij leest mijn log. En af en toe communiceren wij ook nog wat ernaast.
Maar er was iets wat ik nog niet had verteld.
Dat glasavontuur is namelijk een beetje misgegaan. Maar ik moet wat aan mijn image denken; wil niet de indruk maken dat ik een kluns ben.
Maar.. ik had dat dus allemaal gedaan, heel eng en ingespannen. Als een archeoloog, of een hersenchirurg. Scherfje voor scherfje, heel secuur, tot ik een doos vol glas had. Niets gebeurd.
Tegen de schutting aan waren drie complete glasplaten ingemetseld; die heb ik heel zachtjes losgebikt met de beitel, om ze er vervolgens aan één stuk uit de tillen.
En daarna ging het mis.
Ik stond op. Nam mijn armen mee met de rest van mijn lichaam. En schampte mijn hand aan de schutting. Hele vinger open. Bloedbad.
Nee, niet aan een uitstekende spijker. Ook niet aan een splinter ofzo.
Gewoon, aan de zijkant van een schuttingplank.

En nu is mijn vriendin in totale wanhoop.
Want, zo zegt ze: de meeste ongelukken gebeuren in huis.
En de gevaarlijke dingen gaan bij mij goed.
En wat normaal veilig is is voor mij levensgevaarlijk.
En er zijn zo veel meer ongevaarlijke dingen in huis...