Vleugellam toch maar verder vliegen

Sinds ik dit log heb is het een aantal keer voorgekomen dat ik een dagje heb overgeslagen. Ik geef toe: niet vaak - maar het is wel gebeurd. En dat is elke keer redelijk onopgemerkt voorbijgegaan.
Maar ik hoef het maar aan te kondigen en u zegt me al te missen. Frapant verschijnsel; hoewel mij niet vreemd. Ik ken het zelf ook wel; dat ik heus wel een dagje zonder logger A of B kan doorbrengen, tot het moment dat ze aankondigen met vakantie te gaan. Een uur later denk ik al: kwilunlogjeeee!!

Mijn moeder zat, toen ze zwanger was van mij, elke dag met een mede-zangere in de bus, die om de hoek bleek te wonen. Haar dochter werd een week na mij geboren, en we zijn naast elkaar opgegroeid. Er waren tijden dat we elke dag bij elkaar waren. En er waren tijden dat we elkaar weken, soms maanden nauwelijks spraken; we zaten op andere scholen, hadden andere vrienden. Die weken dat we elkaar niet zagen gingen altijd onopgemerkt en probleemloos voorbij. Maar toen we zeventien waren verhuisde ze naar Praag. Ik bracht haar naar de bus, zwaaide haar uit, draaide me om en mijn wereld leek in te storten. Na vijf minuten mistte ik haar al, terwijl ik toch al vaak genoeg 5 minuten zonder haar had gekund.
Verder geen mededeling hierin, hoor; gewoon een vaststelling. Dat het een merkwaardig verschijnsel is.

Ik ben niet bijster genezen nog. Mijn hand doet moordende pijn, maar ik heb geen zin om eraan toe te geven. Ik heb gister echt de saaiste, vervelendste dag in tijden gehad. Ik kon niet typen, mijn muis niet vasthouden, niet gewoon schrijven; mijn kamer uitmesten was dringend nodig maar ook niet mogelijk, fietsen vond ik een beetje riskant en daarbij heeft het de hele dag gegoten en op lezen of tv kijken kon ik me niet concentreren. Dus eigenlijk heb ik niets gedaan, behalve af en toe met mijn arm geschud of een voorzichtige reactie op een mail gegeven; bij wijze van test, om te kijken of de pijn er nog zat.

De pijn zat en zit er nog steeds; maar zoals gezegd, ik heb er geen zin meer in. En ik kan het me niet veroorloven ook. Ik moet nog twee weken dagboek inhalen; een site voor iemand bijwerken en een evaluatie schrijven. En een brief schrijven die niet verstuurd gaat worden, en die brieven zijn vaak het meest indringend en alomvattend.
Dus mocht u even niets van me horen - stèl; ik zeg niet dat het zo is, hoor, maar stèl.. - dan heb ik het druk. En mocht u nou voor maandagmorgen heel veel meer dan gewoonlijk van me horen: roep me dan op het matje. Want dan treft u me vermoedelijk op de vlucht voor al mijn taken en verantwoordelijkheden..