Klein venijn

“Denk je dat ik hem had moeten vertellen dat ik af en toe nogal arbeidintensief ben..?”

Pauze van het schuren. Ik stond in de tuin en belde mijn Lief.

Op dat moment viel de deur naar de keuken dicht.

“Schat, ik heb mezelf buitengesloten, kan jij mama bellen en vragen of ze opendoet?”
“Ik denk er niet aan. Ik heb je net hier!”

Liefde is..

Dus toen heb ik nog maar een tegeltje of twee gelicht.
(niet tegen mijn moeder zeggen; ze wou die rij laten liggen)

Ik vroeg haar of ze een stukje aan u wou schrijven. Dat ik helaas buiten stond te verkleumen en nooit meer terug zou komen maar heus wel van u heb gehouden.
Ik gaf haar mijn inlognaam en wachtwoord.
Maar ze wou niet.
Ik vraag me nu wel af hoe groot de kans is dat er in het gemiddelde volksbuurtje iemand woont met weblogkennis; genoeg om mijn url te vinden en in te loggen.
Het is nogal gehorig, daar.

Ik schepte en harkte en bezemde.
Ik kreeg het allejezus koud.
Toen zei ik dat ik moest ophangen.

“Als je nou niet binnen kan komen, bel je me dan nog even?”
Het klonk zo zorgzaam en lief, maar ergens rook ik onraad.
Zij woont in Groningen; vandaar misschien.
“Wat wou je doen dan..?”
“Niets. Maar daar wil ik wel bij zijn.”

Klein venijn, zij.

Ik heb haar lekker niet teruggebeld.
Ze moet maar via deze weg horen dat ik helemaal over de schutting moest klauteren. Glas in mijn handjes, grote splinters van rottend hout.
Mijn been helemaal open.
Daarna door de binnentuinen naar het buitenhek. Groot stalen hek met punten aan de bovenkant.
Via de muur op het hek, van het hek naar beneden gesprongen, op mijn knieen, grote schaafwonden.
En alles nog steeds met die kapotte rug.
Omgelopen, aangeklopt, mama die me niet hoorde want schuurde, uren in de kou met al dat bloed en zo naar en eenzaam.

Dat zal haar leren.

(niet aan haar vertellen dat de deur net niet in het slot bleek te zijn gevallen en ik gewoon meteen weer naar binnen kon)