Orphida en Euridiceus

Hij was ziek. Verzwakt.
Zijn ziel was weg, of zijn basis. Zijn energie.
Zijn Zijn was van hem losgekoppeld en kwijt, of kapot, maar ik zou hem weer heel en gezond maken.
Ik reisde stad en land af, ik beleefde avonturen. Mensen sneuvelden. Er was iets met een familiebedrijf en de vader die ziek werd. En iets met een baby. We kamen bij een dorpswinkeltje, waar ouderwetse regels golden. Ik mocht mijn boodschappen niet afrekenen omdat vrouwen maar tot zus en zoveel kilo boodschappen mochten meenemen, en de mijne boven dat gewicht waren.
Ik ging naar de onderwereld, maar uiteindelijk vond ik de ziel, het Zijn, de levensenergie. Ik bracht het mee terug in een boterhamzakje.
Hij en zijn gezondheid werden verenigd, hij dronk een termoskan koffie en at soep, maar daarna was hij weer in orde.

Tussendoor werd ik een keer of zes wakker omdat mijn huid de nacht heeft verkozen om te protesteren tegen de dagelijkse hoeveelheid terpentine die ik hem voorschotel.
Wat me feitelijk alleen maar een dapperder strijder maakt, natuurlijk..