Onrust

Er is een complot tegen mij.
Ik weet het zeker.

Dingen lopen raar en vreemd, ik word voortdurend op het verkeerde been gezet, niets gaat zoals het hoort.

Zo is er mijn site.
Tijdens mijn vorige verhuizing was Wanadoo gruwelijk langzaam met hun DNS-refresh, of hoe dat ook heet.
Iedereen zag mijn nieuwe site, behalve ikzelf. Ik bleef eenzaam achter, met nog een man of 4. Ik vroeg al mijn vrindjes en vrindinnetjes hoe het daar was. Daar waar ik niet was.

Dit keer was ik in anderhalve dag om.
Nu nog steeds, vijf dagen later, zitten er mensen naar mijn oude site te staren. Zich af te vragen waarom er steeds pingupdates staan, maar de indexpagina niets lijkt te zijn veranderd.
En er is iets stuk aan mijn commentding, daar. Aldus mijn Lief. Dat moest gemaakt worden, want die arme achterblijvers moeten toch nog iets kunnen doen. Al is het maar klikken en reageren en huilen om hun eenzaamheid.
Dus daar moest ik heen. Repareren. Redden.
Toen ik manmoedige pogingen deed mijn site op de oude server te bereiken crashte mijn computer.
En werd mijn router onbereikbaar.
Don't ask.
Ik ga u niet vertellen wat ik heb gedaan om dit te bewerkstelligen. Vermoedelijk was het dermate stupide dat elke unternerd nog in hoongelach zou uitbarsten.
Ik zou de risée van logland worden.
Ergens op internet zou mijn foto worden gevonden. Systeembeheerders over de hele wereld zouden hem in ASCII-art omzetten, inclusief snorretje en brilletje, hem uitprinten en op het dartboard hangen.

Het is een complot.
Heus. Ik reken erop dat ik als laatste vertrek en laat de boel de boel. En ineens word ik weggegrist, te laat om de rotzooi op te ruimen.

En er is het weer.
Het weer zit mij al langer tegen. Al vanaf de lagere school.
Iedereen had schijnbaar een verborgen informatiebron, behalve ik.
Gods nieuwsbrief, waarop alleen ik niet was geabonneerd.
Ik had altijd de verkeerde kleding aan voor het weer.
Was het snikheet, dan had ik me 's morgens op de hagelstorm van de vorige dag gekleed. Daar zat ik, in mijn eskimo-outfit. Tussen korte rokjes en open schoentjes en zomerjasjes.
Ik moest twintig minuten fietsen, de andere kinnekes zaten vijf minuten in Pa's auto. En blijkbaar was dat ene kwartier verschil genoeg om profetieën over het naderende weer binnen te krijgen.

En nu weer.
Al dagen loop ik me leeg te zweten in zware broek warme trui dikke jas, terwijl overal om me heen witte winterarmen de straten benaakten.
Hoe weten die mensen dat??
Waarom heeft iedereen altijd een regenpak aan op het goede moment, en ben ik de enige die door de stortregen wordt overvallen?
Zo dacht ik vanochtend te weten waar ik aan toe was. Gezien de laatste dagen. Eieren, geld.
En dus zit ik nu in mijn wijde lichte zomerbroek. Met het liefste T-shirtje van de hele wereld. Roze Simmer-hempje met korte mouwtjes.
In te vriezen. Omdat ineens de hemel is dichtgetrokken en de zon met wintersport is.

En er is nog meer.
Veel meer.
Wat, dat weet ik ook niet meer precies.
Maar het feit dat ik al die andere voorbeelden van het complot nu ben vergeten is deel van het complot. Gebrek aan bewijs. Hersenspoeling.

Jaaa.. ik heb het wel door..!

En u bent erbij betrokken.
Nee, niet u, maar u.
U weet wel wie u bent.
Jaren log ik al, jaren heeft u mij geen blik waardig gegund.
Terecht ook, uw wereld is ook beter en mooier.
Maar de laatste dagen bent u er voortdurend.
Leest u? Kijkt u? Wat ziet u dan?

Het is een complot.

Ik zweer het u.