Keuze

Gisteren is Juliana bijgezet.
Voor zover ik weet nu voor de laatste keer.

De hele week is ze almaar bijgezet.
Elke keer weer die hele zooi feestgangers.
Elke keer weer die Bernhard die er toch maar bij is. En elke keer niet tot de afterparty blijft.

Het is niet raar dat de wereld naar de verdommenis gaat, als alle hoge dames en heren van Europa maar dag na dag op bijzettingen rondhangen. 't Is een schande. En maar zeggen dat ze druk druk druk zijn.

Afijn.

(dit was scherts hoor. Ik zeg het maar even. Mijn scherts schijnt niet echt aan te komen, lately, dus vandaar. Dat u het weet. Scherts. Ik bedoelde natuurlijk gewoon dat het almaar werd herhaald. Dat u nou niet op kousenvoeten en zoetgevooisde toon gaat zeggen: 'ja maar Puck.. ik geloof dat je iets niet hebt gesnapt hoor...'. Scherts, dus.)

Na een keer of acht, negen wist ik het wel.
Na een keer of acht, negen was ik bovendien in staat om de Ik Doe Het Ook Heel Leuk Als Verpleeghuispredikant-toon van Mevrouw Hudig-Semeijns de Vries van Doesburgh (wow!) weg te filteren.

Toen hoorde ik een orkestje.
En een harp.
En nog wat live muzikaal entertainment.

En dan vraag ik me af:
hoe gaat dat in zijn werk?
Qua voorbereiding?

Ik heb in een schoolorkest gezeten.
En wij mochten elk jaar op 4 mei in Nieuwspoort spelen.
Voor de ganse ministerraad en wat extra genodigden, die dan een Dodenherdenkingstoestand hadden.
Met verhalen en gedichten en toespraken.
En ons.

Gepaste stukken moesten we spelen.
Droeve dingen, ook wel.
Grafmuziek, dus.

Bach: dat ding met twee violen en orkest, deel twee.
Kol Nidrei.
Nog iets vrolijks van Bruch.
Iets met een hoornsolo. Mozart?
Sibelius, Finlandia.
En bergen andere stukken die ik allemaal ben vergeten of heb verdrongen.
Het was heel naar, namelijk.

Ten eerste waren er smerige broodjes met ranzige ham en boter.
Ik eet geen boter.
Ik had nooit te eten op 4 mei.
Ten tweede was er de dresscode.
Zwart-wit.
Ik had alleen een zwarte stugge spijkerbroek en een witte trui.
En 4 mei was standaard de warmste dag van het jaar. Of in elk geval in het centrum.
Ten derde was er het gebrek aan ruimte.
Ik weet niet of u weleens viool hebt gespeeld met een halve meter ruimte, maar dat is te weinig.
Je moet voortdurend de weerszijden van je strijkstok uit de ogen van je buren trekken en tegelijk hun respectievelijke slof en punt ontwijken.
Mocht u zich afvragen waarom die mensen van Rieu zo vrolijk heen en weer zwaaien: dat heeft niets te maken met ritmisch en walsen enzo. Dat is puur strategisch.
Ten vierde was er het absolute gebrek aan interesse.
Mijnheer Lubbers! Schaamt u! Nee, dat knikkebollen van u was niet onopvallend! En als het al kon worden vertaald als een geëmotioneerd ogensluiten: het af en toe zachtjes wegglijden op de schouder van de buurman en dan met een schok omhoogsschieten kon dat beslist niet!

Enniwee.

Voorafgaand aan dit uitje deden we weken lang niets anders dan Voorbereiden.
Weken lang niets anders dan gedempte klanken en dramatische tonen.

En dat was dan alleen nog voor een incrowd meeting.
Het werd geloof ik uitgezonden op radio 1. Of 2. Of 4. Maar daar luisterde ook al niemand naar.
Het was alleen wij en een stel slapende ambtenaren.

Maar dan deze bijzetting. Dat is groots! Daar mag niets aan misgaan! Niets aan het toeval, of opzet, overgelaten!
Hoe gaat dat, organisatorisch?
Krijg je als musicus op een dag een telefoontje?
Goedemiddag, u spreekt met Mijnheer Anoniem van de RIVD.
WIj hebben u eens nagetrokken, en u bent behalve een redelijk begaafd violist ook nog eens te sneu en oninteressant om staatsgevaarlijk te zijn.
Wat dacht u ervan als u mocht spelen op de bijzetting van aanstaand wijlen onze prinses Juul?
U wordt verwacht aanstaande woensdagavond in de kelder van de muziekschool, alwaar u wekelijks een zeker repertoire zult instuderen met een groepje Verkozenen.
U dient dit strikt geheim te houden, voor collega's, familie, vrienden en andere vijanden.
Het is ons nog niet bekend wanneer de uitvoering zal plaatshebben, maar u dient vanaf heden te allen tijde op afroep beschikbaar te zijn.
Het is een kwestie van maanden. Of jaren.
U krijgt een beeper aan een touwtje voor om de nek.

Vreemd.

En dan jarenlang die gallige Morgenstimmung.
Terwijl Åses Tod zo veel lekkerder wegstrijkt.