Stille Zaterdag

Het was karma, besloot ik.
En we zouden er wat van gaan maken.
Ik besluit wel graag voor we, dus ook op dat punt klikte het goed.

"Schikt volgende week zaterdag, zo rond drie?" vroeg hij.

Het schikte.
En het karma was met mij, want het bezoek dat ik die dag zou krijgen zegde af.
Het andere bezoek zou om één uur komen, maar dat lukte wel, dat zou ik wel halen.

"Kom jij hierheen?", vroeg ik. "Ik heb een actieradius van pakweg 1 kilometer - dat kon een drempel zijn."

Dat was een wat optimistische afronding van de eigenlijke 500 meter, maar in het beginstadium mag men dergelijke zaken wat verfraaien.

Het was goed.
Na afloop zouden we wat thee drinken, maar daarna moest hij vlug weer weg.
Ook dat was goed.
Ik heb nog meer te doen, zo vlak voor een dubbele zondag.

Het was een drukke week.
Relaties moesten ingelicht. Beloftes werden gedaan, met betrekking tot oude verlangens, nieuwe functies, blijvende posities.
Gasten moesten genodigd, zaaltjes afgehuurd, bandjes geboekt, hapjes en drankjes besteld.
De dichter zou lezen, de dominee spreken, Jezus zou een dagje eerder opstaan en engelen zouden zingen.
De jurk werd genaaid, de kapster geregeld, styling, visagie: alles moest perfect zijn.

En het was perfect.

Behalve dat hij niet kwam opdagen.
Ik wachtte en wachtte.
Iedereen wachtte.
En wachtte.

De hemel hield zijn adem in, liep blauw aan, ontplofte en stootte donder en bliksem, vonken, regen en hagel uit.
De engelen huilden.
De decoratiekinderen krijsten.

Men droop af en liet mij achter.
Op de achtergrond een eenzame benzinepomp.
De bloemen op mijn jurk verlept.

Ik smste hem.
Dat hij een spelbreker was.

Maar hij reageerde niet.

Pas drie uur later kwam zijn berichtje terug:
"Ik moest mijn computer nog scandisken"

10 april 2004 zal de geschiedenisboeken ingaan als de dag dat ik voor het altaar in de steek werd gelaten.