Haar Zelf

Ze is narcistisch en exhibitionistisch, de Vrouw Met Boulimia.
Ze aanbidt zichzelf, ze wil zichzelf. Ze haat zichzelf.
Ze wil zichzelf aanraken, beminnen, maar ze is bang voor zichzelf. Voor haar lichaam, voor haar passie, voor de drift die ze voelt maar niet kan temmen.
En dus vernietigt ze, en laat zich bewonderen.
Ze vreet en braakt en snijdt.
Ze toont zichzelf. Aan de hele wereld, behalve aan zichzelf.
Zomer en winter draagt ze korte rokjes, strakke truitjes, hoge hakken.
Schaamteloos laat zij haar zonnebankbruine huid zien. Haar magere onderbenen, gespierde dijen, haar opgezette buik. De krassen op haar armen en benen. De klieren onder haar kaak, dik en ontstoken van het vele braken. De groeven in haar gezicht, uitgedroogd en oud.
Ze kan 40 zijn, of 60 of 20.
Ze is kapot, maar ze lacht. Ze lacht altijd. Hysterisch, bang, woedend. Vol nijd.
Ze fietst. Overal, altijd, door weer en wind. Ze fietst. Rechtop, gedreven. Traag maar nadrukkelijk, alsof ze met elke trap een stuk van zichzelf wil vermorzelen.
Al jaren.

Maar een jaar of twee geleden liep ze ineens.
Ze duwde een kinderwagen en ze wandelde.
Net zo veel, net zo ver, net zo overal als ze voordien fietste.
Dat kan nooit haar eigen kind zijn, zeiden wij. Ze heeft geen man, we hebben haar nooit zwanger gezien.
Ze is babysit, ze wandelt met dat kind om af te vallen, ze heeft het van een kennis geleend.
Een leasebaby.
Maar een klein vraaggesprek (aka social talk) leerde dat het wel degelijk haar baby was.
En ze liep. En liep. En liep. En liep.
En het kind zat en liet zich rijden

Ze loopt nog steeds.
Maar het kind niet.
Wij vermoeden Chinese praktijken.
De voetjes van het kind zijn afgebonden.
Alles om het leren lopen te ontmoedigen.

Net-lopende kindertjes houden maar op.
En het duwen van een almaar zwaarder wordend wagentje vreet energie.