Kinderlijk

Van het hek naar het portiek stond een ereboog met balonnen. De deur was ook versierd, met nog meer balonnen, en slingers.
En een grote plaat, waarop in blije kleurtjes stond:

Het is waar
Anita en Ronnie
worden
één echtpaar!!

Dat één fascineerde me.
We liggen hier ingebed tussen afdelingen van Parnassia; misschien waren het wel twee schizofrenen die gingen proberen hun verschillende werelden te verenigen tot één paar.
Of het was een samengesteld gezin. Negen kinderen, vier ouders, vijf stiefouders, negentwintig oma's, opa's en stiefovergrootvaders.
Je weet het niet.

Aaaaah, wat snoezig gerijmd..! riep mijn moeder op sarcastische toon uit.

Dat was me nog niet eens opgevallen.

Fijne volwassen wijk.

Op de terugweg van de fietsenstalling naar huis betrapte ik mezelf erop dat ik met een meegebrachte doos vliegtuigje speelde.
Opstijgen, pppppgggggghhh door de lucht, zjoef de hoek om, wwrrrrrroooooooaaaar een looping en weer terug omhoog... BOOOOM bij het onvermijdelijke bombardement.

Ik doe er verstandig aan in deze buurt te blijven wonen.