Recycle Bin

Stats, dat is typisch zo'n verdronken kalf gevalletje.
U komt minder, de laatste tijd. Massa's minder.
Maar ja, ik kan er niet zo veel aan doen.
Ik kan niet vragen: waarom bent u er niet meer, want, nou ja: u bent er dus niet meer.
Het lijkt zo logisch: als op dag x minder mensen komen, spreekt dag x niet aan.
Maar dat is natuurlijk nonsens. Dag x is in het geheel niet waargenomen. De oorzaak moet worden gezocht in dag w, of dag v. Of in dag a tot en met w.
Dat laatste is helemaal naar, bij nader inzien.
Dat betekent dat mij een Kans is gegegeven. 23 Kansen, om precies te zijn. 23 Dagen waarin ik mocht falen, mocht tegenvallen.
Wat een ruimte, wat een vertrouwen. Wat moet ik voor goeds met u hebben opgebouwd, en u met mij, om zo'n ruimte te krijgen.
En toch verpest ik het. Het is niet genoeg. De dagen gaan voorbij, er is geen progressie en ten lange leste geeft u het op. Geeft u mij op.
Ik wil mijn leven beteren, maar het is een verloren zaak: u ziet het toch niet meer.
Jemig, wat een tragedie.
Waarom heb ik überhaupt nog een tellertje..?

Maar ja.
Ik heb nou eenmaal niet zo veel te vertellen.
Het is niet dat ik niets meemaak, of dat er niets gebeurt.
Integendeel, zou ik haast zeggen. Er gebeurt meer dan ooit. Ik heb het drukker dan ik het in tijden heb gehad. God mag weten waarmee, maar druk dat ik het heb!
En dan schiet u er een beetje bij in.

Lullig, eigenlijk.
Ik mail me de pleuris.
En ik msn.
Er komen stromen woorden uit me, per dag, en niet een daarvan is voor u.
En als ik u er al eens een paar gun zijn ze van erbarmelijke kwaliteit.

Mijn moeder heeft een gordijn gemaakt, van een oud dekbedovertrek.
De sociale dienst is niet zo lief geweest als ze hadden aangekondigd, en nu heeft ze geen geld voor echte gordijnen. Dan maar zo. De buurt is iets te knus om het zonder te doen.
Het dekbedovertrek was al in losse plakkaten gescheurd. Intensief gebruik, brandgaatjes, en een slechte kwaliteit to begin with. Uitgerangeerd en opgegeven.
De plakkaten werden enigszins eerlijk verdeeld over twee stapels, en uit de stapels werden nieuwe lappen genaaid.
Een dag later kwam de sociale dienst langs. Geheel onverwacht zouden zij om 1 uur 's middags komen, zo hadden ze een week tevoren aangekondigd.
Mijnheer C was zeer tevreden over de huidige toestand van moeder, huis en combinatie, en ronduit lyrisch over de gordijnen. Hij wees naar een rechteronderkant, en riep enthousiast: 'en dat was het sloop!'.
En dat was het.

U bent een beetje als die gordijnen.
U krijgt de restantjes woorden, de losse zinnen die in mijn hoofd zaten maar nergens anders gestopt konden worden.
Of de zinnen die eigenlijk al waren afgekeurd.
In mijn nieuwe linuxding zit een mapje 'lost & found'. Zeldzaam intrigerend, en ik zou u bijna zo noemen, ware het niet dat lost & found tè intrigerend is. Het willekeurig stallen van mijn woorden is veel banaler dan dat.

Zo is daar de Seroquelpen.
Dit is een halfomhalfverhaal: de ene helft was al vergeven, maar krijgt u nu ook, de andere helft lag in coma in mijn Draftsmapje.

Ik heb drie psychen, op het moment.
Het werk werd teveel, dan moet je op een gegeven moment delegeren.
Baas in eigen gekte.
Er is een pillenman, een steunvrouw die eigenlijk niet deugt, maar ach ze is er al zo lang en dan houd je zo iemand toch aan, als vanuit een soort sleur, en er is een leaseloog.
De leaseloog is geweldig. Het feit dat ik vanochtend zeer bewust heb gespijbeld doet daaraan niets af.
Zij, nu, had een pen van Seroquel. Een transparante pen, met een lief logo en een zachte ronde letters. Die moest ik hebben. Het spul zelf is troep, maar die pen was cool.
Ik mocht hem ook hebben, mits ik een ruilpen had. Ze had er namelijk maar één, het maakte niet uit wat voor pen ze had, maar ze moest er beslist één terug.
Ik had er één.
Een saaie blauwe, zo basic als een pen maar kan zijn. De Neutrale Envelop onder de pennen.
Een Parnassia-pen! Riep zij meteen uit.
Over Parnassia worden grote dozen verstrekt, met alleen maar Neutrale Enveloppennen. Vandaar.
Associaties zijn vreemde dingen.
Ik heb eens in een Groepje gezeten, en die hadden nieuw servies. Heel normaal servies, het schreeuwde ook van alle kanten: ik ben normaal servies!!
Gewoon van Marskramer.
En elke keer als ik nu bij Marskramer ben denk ik: oh, Jutterservies.
Arm servies.

Het is niet dat het slecht met me gaat.
Of eigenlijk wel.
Maar toch ook niet.
Het gaat best wel goed, eigenlijk. Ik voel me geweldig, maar ook diep ellendig.
Het is ook niet zo dat ik somber ben.
Of eigenlijk wel.
Heel erg zelfs, en heel veel.
Maar de blijheid, de levenslust die er tegenover staat is zo groot en goed dat - of nee. Het is ook niet zo dat de somberheid daarmee wordt gecompenseerd, of vergeten. Integendeel. De heerlijkheid is van een ontembare ellendigheid, de duisternis van een zachte lichtvoetigheid.
De angst gaat door. Alles gaat door.
Maar het is zo verschrikkelijk saai.
Alles is saai.
Al het neerschrijven en vastleggen lijkt ineens saai, te stroef voor de vluchtigheid van mijn dagen.
Dàt is het, denk ik.
Dat alles zo vliegt en suist en raast. Alles is energie en leven en dood en passie en drift, en, neem me niet kwalijk, maar u bent zo dodelijk saai.
Geeft niet hoor.
Ik hou nog steeds van u.
Maar u bent zo statisch.

Ik had u vanochtend wel kunnen vertellen over de Ben & Jerry's en de bruinebasterdsuiker.
Die waren beide op, en dat is een ramp te noemen.
Mijn appel was ranzig, het roggebrood stinkt nog steeds naar natte hond, de appelstroop was bijna op en niets erger dan om halfzes 's ochtends uit zo'n slappe beker te moeten schrapen, en de bosvruchtenyoghurt gaat me na weken niets anders nu toch echt vervelen. Dat moet doorbroken worden, met ofwel een losse klont basterdsuiker onderop de yoghurt, als de kauwgomballen onderin de driehoekige bekertjes ijs, vroeger, ofwel een hap B&J. 's Ochtends ja. Laat me.
Maar ik had Phish Food gekocht, en dat is evil.
Al het ijs van Ben & Jerry's is evil, maar Phish Food zeker.
Dat heeft caramel, en Dingesswirl.
En die Dingesswirl, die ligt voor het oprapen, met een lepeltje. Het smaakt nergens naar, en je denkt: nog eens proberen, nog een lepeltje swirl.
En voor je het weet is de halve pot leeg, almaar op zoek naar Smaak.
En dus deed ik dit keer vier in plaats van vijf dagen over een beker, en zat ik vanochtend zonder.
't Is een drama, ik zeg het u.
Maar ja, ik had er niet zo'n zin in, om dat in een leuk stukje te gieten en dan ook nog allemaal op te moeten schrijven.

Daarbij ben ik verkouden.

Ik ben hardstikke ziek, wist u dat wel?
Al dagen.
Het lekt en druipt en doet pijn, ik heb koorts en ik slaap niet en ik hoest en de hele zooi.
Maar ik sta er relatief weinig bij stil.
Zelf ook.
Ik klaag wel, maar niet veel. Voor mijn doen.
En ik ben me niet zo bewust van de ellende, anders dan op het moment zelf. Ik overdenk het niet, na afloop en voorafgaand.
Lekker, wel.
Weer helemaal terug naar mijn vijfde, toen alles al shit was maar ik het gewoon nog niet wist.
Pas op mijn zesde ging het mis.
('het waren vijf fantastische jaren')

Ik heb gisteren geverfd. De buizen van de CV.
Ik ben gisteren onzalig in paniek geweest, in de auto en later en nog later weer en lopend ook.
Maar ook dat ging over, en het was een Goede Dag.
Erg goed.
Ook al was ik moe en hangerig en slap en ziekjes.
Het verven was leuk, het gezelschap was fijn, en ik Was. Ik bestond niet, maar het gaf allemaal niet en juist daarom kon ik bestaan.
Mijn haar is geverfd, dat ook.
Wit. Basislak Universeel, in knuffelige kleine potjes, maar dat zie je er niet meer vanaf, als het eenmaal in je haar zit.
Ik wil het afknippen, nu meer dan ooit.
Aan de andere kant stelde mijn moeder onlangs vast, voor het eerst in mijn 26-jarige haarhebbende carriere, dat dat haar erg mooi is. Dat had dan ook wel weer wat.
Zou het eruit te kammen zijn? Heel voorzichtig, met een minikammetje?

Ik heb nog ergens een luizenkam.
Ooit meende ik hoofdluis te hebben.
Mij was ter ore gekomen dat luizen zich het meest thuis voelen op een schoon hoofd, en ik voelde me al zeer gevleid - maar er bleek niets van waar. Van hun settelen op mijn hoofd, dat is.
Ik ging naar de huisarts en die stelde gewoon eczeem vast. Ik kreeg een lotion die mijn hele hoofdhuid wegbeet, en toen was het over. Geen huid, geen jeuk.

Intussen ben ik al drie dagen te laat met mijn laatste liturgie.
Ik schrijf binnenkort nog wel eens een FAQ, trouwens. Voor hen die geen idee hebben wat ik toch steeds met liturgieen doe. En voor iedereen die voor de 254ste keer vraagt waarom ik toch altijd zo vroeg opsta.
Als u nog meer vragen hebt hoor ik het wel.
DSM-classificatie zal ik er ook ingooien. Kunt u zien of de uwe wel compatible is met de mijne.

Werken.
Juist, dat ging ik.
En cd's branden.
Al wie wil krijgt er één.
Dido - Life For Rent.
We zijn gul, deze week.
De eerste van Dido heb ik ook, mocht u die liever willen.
En alle cd's van Beth Hart.
En de laatste cd van Belle & Sebastian.
En Office 4.3 voor Windows 3.11.
Afijn, u geeft maar een gil.

Marshmellow, is die Dinges van de Swirl.
Bedenk ik me nu.

Intussen wacht ik op de TPG.
Ik draai Dido grijs - voor het eerst in mijn leven eigenlijk, dat ik een hele cd beluister, steeds opnieuw, en nog waardeer ook.
En ik zit alleen thuis.
Uren achtereen.
Bel zelfs mijn moeder, om te zeggen dat ze nog best even mag wegblijven.
Dat ik haar was dan wel uit de - oh fuck, de was!

Dag, maar weer!

Het zijn rare tijden.